8.

Alice en ik waren onafscheidelijk, tot een beetje ergernis van Jasper. Ik vond het jammer dat Alice niet naar La Push mocht komen, maar het zij zo.

*Flashback*
Ik stond bij haar graf. Tranen drupte langs mijn wang naar beneden. Nooit meer zou ik Alice nog zien. Nooit meer zou ik haar stem horen. Ik haalde een metalen kistje uit mijn tas en groef een gat naast het graf. 'Voor eeuwig.'Ik keek nog één keer naar het dagboek van Alice en mijn dagboek. Ik mocht het altijd lezen, zij had het mijne altijd mogen lezen. Onze diepste geheimen stonden erin. Wie we leuk vonden, de ruzie's, maar ook dingen die onze ouders weigerde te geloven. Mythe over vampiers, weerwolven, heksen. Zij, onze kortzichtige, ongelovige ouders, hadden ons verboden om er ooit over te praten. Maar Alice en ik praatte, tekende en schreven erover in onze dagboeken. Ik stopte in het kistje ook een ketting met een klokje eraan. Ik zou het niet meer nodig hebben. Snel genoeg zou tijd geen betekenis meer voor me hebben. Twee armen sloegen om me heen (klopt die zin wel ?>< ) 'Het is tijd om te gaan,'zei hij.

'Tijd om te gaan,'zei ik zachtjes, en ik hoorde geritsel achter me. Het was Seth. 'Wat bedoel je?'Shit, hij had het gehoord. 'Niks.''Onschuldig?'vroeg Seth weer. 'Gaat je niets aan,'snauwde ik. 'Relax, dan niet,'zei Seth en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik wilde ze wegslaan, maar het was te vertrouwd. Hij was zo vertrouwd. Ik was alleen, sinds ik hier was, maar Seth was er voor me vanaf het begin. Toch wist ik wat te doen. Ik moest onze dagboeken terug halen. Voor Alice. Voor mij.