You okay?

Ik voel me niet goed, licht in mijn hoofd, duizelig en soms moet ik kokhalzen. "Gelukkig komt Johnny zo met eten." denk ik. Ik had uren hiervoor vreselijke honger gehad en mijn restjes, wat twee en een half broodjes was, opgegeten. Ik pak een fles water, wat nog voor minder dan de helft gevuld is, de lege flessen heeft Johnny al opgeruimd. Ik drink alles op, in één keer, wat ik misschien niet had moeten doen. Ik wacht nog even, terwijl ik op mijn rug lig en naar het plafond probeer te staren. Nog altijd kan ik niet ver kijken in dit donkere stinkhok, maar het geeft niet want ik begin gehecht te raken aan dit hok. Het is er rustig en ik voel me veiliger hier in, dan geblindeerd ergens anders in het huis. De deur kraakt terwijl hij langzaam word opengedaan. Ik hoopte erop dat Johnny zou komen, maar tevergeefs. Geoffrey komt binnen. "Ik heb wat meer dan normaal, want je zag er spierwit uit toen ik vannacht kwam kijken. Gaat het helemaal goed?" vroeg Geoffrey, bijna oprecht bezorgd. Ik wil de man niet vertellen dat ik me echt niet goed voel, ik wil het tegen Johnny zeggen. "Ja." zeg ik en glimlach naar hem. "Waarom glimlach ik eigenlijk?" denk ik. Hij knikt en zet het ontbijt neer, het zal wel ontbijt zijn want Geoffrey had het over 'vannacht'. Ik zie drie croissants liggen en ik krijg twee glazen, één met jus d'orange en eentje met melk. Ik kijk hem oprecht dankbaar aan en begin aan het eten. Hij loopt weg en laat de deur open staan. "Hij zal wel terugkomen." denk ik, dus ga ik verder met eten. Geoffrey komt, zoals ik had gedacht, weer terug. Maar hij had iets bij, een thermometertje. "Ik wil even je temperatuur meten. Ik vertrouw het niet zo." zegt Geoffrey. "Arm omhoog." beveelt hij, dus ik doe het maar. Het uiteinde van het metertje is erg koud en er loopt kippenvel over mijn arm. In de tussentijd eet ik verder. Na een tijdje haalt hij de thermometer onder m'n oksel uit en leest de temperatuur af. "Je zei dat het goed ging, toch?" vroeg Geoffrey. Blijkbaar had hij het door dat het niet goed ging. "Ja, voel me goed. Voor zover een gekidnapt kind zich goed kan voelen." knik ik. "Nou, je liegt. Je temperatuur is 39 graden!" zegt hij geschrokken. "Misschien werkt dat ding niet." Ik voel me rood worden, ik schaam me. Maar wat is ziek zijn voor reden om je voor te schamen. Geoffrey trekt me omhoog en neemt me mee door het huis. Ik kijk rond en zie dat niet heel het huis een bende is. De kamers zijn zelfs onwijs schoon en netjes. Maar waarom mijn hok en de badkamertjes niet? Dat vraag ik mezelf af. De man opent een deur van een kamer en ik zie een prachtige kamer met een groot tweepersoonsbed. Daar gooit hij me op. "Slaap." beveelt hij. Ik nestel me in het warme, heerlijke bed en laat mijn hoofd in het kussen zakken. Een zucht van tevredenheid ontsnapt. De kamer word donker zodra Geoffrey de gordijnen omlaag doet. "zo terug." zegt hij. Ik kijk naar mijn handboeien en schuif ze een beetje omlaag om te kijken hoe mijn polsen eruit zien. Geoffrey komt terug met een pakje en een glas water. "Slik er maar eentje en drink genoeg water. Roep me als je je niet goed voelt, alsjeblieft." zegt hij, maar hij klinkt werkelijk bezorgd. Ik knik en doe zoals hij zegt. Geoffrey sluit de ramen af met een slot en maakt mijn handboeien los. Hij zucht en sluit zijn ogen even. Ik vraag nogmaals waarom hij me heeft ontvoerd, maar hij legt zijn vinger op mijn mond en loopt weg. Ik hoor een paar klikken en vermoed dat hij mijn deur op slot heeft gedaan. "Hij zorgt voor me, hij is oprecht bezorgd.." denk ik, "Wat is er aan de hand?" Ik ben vreselijk verward, maar ook moe. Ik sluit mijn ogen en al snel lig ik in diepe slaap.