WS ~ 41

(Nyree)

“Laten we dit eerst naar de auto brengen en dan gaan we koffie drinken,” Ik stemde in en drentelde achter haar aan naar de parking. Mijn benen voelde zwaar aan van het heen en weer geloop. Het leek alsof ik honderd jaar kon slapen.

Ik voelde me best schuldig dat ze zoveel voor me gekocht had. Ik lette wel altijd op dat het geen dure dingen waren die ik aanpaste, want dat zou ik mezelf nooit vergeven hebben. Ze deden al zoveel voor me, hun plunderen kon ik niet maken.

Nadat ik mijn beide handen weer vrij had liepen we één of ander koffiehuis binnen. De geur van verse koffiebonnen kroop mijn neus binnen. Ik begon licht te zweven van de warmte hier binnen. Wat een geweldig gevoel.

We bestelden beiden een grote koffie en gingen langs het raam aan een tafeltje zitten. Stefan kroop nog steeds ergens in mijn achterhoofd rond. Hij zal me vast wel haten. Mama had haar laten inpakken, ik was er zeker van. Het kon toch niet dat ze niet meer van me hield omdat één of andere kostuumman beweerde dat alles zo beter was?

“Waar zit je met je gedachten dromer?” glimlachte ze en knipte met haar vingers. Ik lachte wat verdwaald en merkte dat de koffie al tussen ons in stond.

“Heb je spijt van je uitval tegen de jongens?” Bill en Tom. Het was de eerste keer dat er iets over gezegd werd. Diep van binnen knaagde het toch aan me. Net zoals al die andere dingen die niet op hun plek zaten. “Ik kon niet langer doen alsof ik gelukkig was. Ik kan niet liegen tegen hen. De verandering was verschrikkelijk. Het was plotseling alsof ik bij twee wildvreemden was gedumpt.”

Ik plooide mijn handen om de tas en voelde de warmte in mijn botten kruipen. “Het is ook moeilijk voor hen Nyree. De enige reden waarom ze aan die eerste tour zijn begonnen is door jou. Iedereen maar wijs maken dat het goed met hen ging. Ze dachten dat ik het niet merkte dat ze overal spullen van je meezeulde. Ik ben niet blind. Ik ben hun moeder! Op een gegeven moment sprak niemand er nog over, maar iedereen dacht er nog steeds aan. Ze wouden elkaar geen pijn doen dus werd er met geen woord over gerept.” Ik slikte moeizaam de hete koffie door en staarde uit het raam. Een man staarde naar binnen en lachte vriendelijk toen ik naar hem opkeek. Ik knikte uit beleefdheid terug.

“Ze leken gewoon te denken dat alles opeens weer zoals vroeger was omdat ik terug was. Alsof ik nooit weg geweest was. Ze hebben meer meegemaakt in vier jaar dan ik me ooit kon voorstellen en dan moest ik maar doen alsof ik het allemaal gewend was en ik me kon voorstellen hoe het was? Alles wat ze hebben is perfect Simone en op één of andere manier pas ik daar gewoon niet meer in zoals ik vroeger deed.”

Ik verbeet de tranen. Ik durfde haar niet aankijken. Het was vreemd hoe de woorden zo opeens over mijn lippen rolden terwijl mijn hoofd een chaos was. Niets zat nog op een logische volgorde.