~005~

Als we uit de trein stappen, regent het nog steeds. ‘Eerstejaars hierheen!’ brult iemand. Ik kijk nieuwschierig waar het vandaan komt en zie een reusachtige man met een lantaarn in zijn hand die de eerstejaars wenkt. Fred en George zien me kijken en sleuren me mee naar de reus. ‘Hagrid!’ roepen ze ‘we hebben er nog een voor je!’ De reus, die blijkbaar Hagrid heet, kijkt me verbaasd aan. ‘Jij ben toch geen eerstejaars?’ ‘Nee, ik kom in het vijfde jaar. Maar dit is wel het eerste jaar dat ik op Zweinstein ben.’ ‘Oh, ik denk dat je dan met de koetsen mee mot.’ ‘Oke’ zeg ik en sleur Fred en George, die wild aan het prostesteren zijn, mee naar de koetsen. Als we daar aankomen, zie ik dat de koetsen getrokken worden door reptielachtige, zwarte paarden met enorme vleermuisvleugels. ‘Wat zijn dat?’ vraag ik terwijl ik naar de dieren wijs. ‘Wat?’ vraagt Fred. ‘Die dieren die de koets trekken.’ ‘De koetsen trekken zichzelf.’ zegt George. ‘Haha, heel grappig. Willen jullie me nou ook nog laten denken dat ik gek ben?’ ‘Mary, de koetsen trekken zichzelf’ zegt Fred. En als ik hem aankijk zie ik dat hij het meent. ‘Maar ik…’ ‘Ik zie ze ook, hoor. Je bent niet gek.’ hoor ik opeens een dromerige stem naast me. Ik draai me om en zie een meisje met blond haar naast me staan, ze heeft haar toverstok achter haar oor gestoken en draagt een ketting van boterbier doppen. Ze steekt haar hand naar me uit. ‘Loena Leeflang.’ Ik neem hem aan. ‘Mary Brooks.’ ‘Het zijn terzielers’ zegt ze en wijst naar de paarden. Dan zwaait ze en huppelt weer verder. Ik kijk haar verbaasd na en draai me dan om naar Fred en George. ‘Het zijn terzielers.’ zeg ik tevreden. ‘Ik ben niet gek.’ Ik loop naar de koets en stap in, Fred en George volgen niet lang daarna. In de koets praten we nog wat over Zweinstein en ik vraag me af in welke afdeling ik terecht kom.