Ach, cold!

Vannacht heb ik raar gedroomd, ik droomde namelijk dat ik in een of ander woud stond, aan de voet van een enorme tempel. Een Maya tempel, voor zover ik kon verzinnen. Mijn ouders en vriendin Jessie stonden bovenaan de trap, ik onderaan. Ik mis ze zo erg, dus ik ren op ze af, de trap op. Onderweg struikel ik een paar keer door het snelle traplopen. Maar halverwege ben ik gewend aan de traptreden. Ik ren sneller en sneller, maar zodra ik naar mijn geliefden opkijk staan ze nog even ver van mij vandaan als toen ik beneden aan de trap stond. Ik draai om om te kijken hoever ik heb gelopen, al zeker de helft van de gehele trap. Ik negeer het en ren verder en harder, maar pas als ik weer struikel en naar beneden kijk realiseer ik me dat mijn familie en mijn lieve Jessie daadwerkelijk even ver blijven staan van mij. Ze kijken me lief aan en zwaaien naar me, Moeder gebaart me zelfs om te komen voor een lieflijke knuffel. Ik ren nog harder, maar de trap rekt zichzelf uit. De traptreden worden smaller en zachter. Werkelijk zachter, want mijn voeten zakken in de treden weg. Vader kijkt me bezorgd aan en moeder keert me de rug toe, waarna de traptreden een glijbaan vormen en ik weer helemaal naar beneden glijd. Aan het einde van de glijbaan lijkt het erop dat ik hard terecht zal komen op de grond, dus ik bereid me voor op een val. Maar in plaats daarvan val ik door de grond heen. Ik val in ijskoud water en schrik, waardoor ik wakker word. Zweet staat op mijn hoofd en als ik het wegveeg blijkt het koud water te zijn. Ik zie dat mijn trui ook nat is, niet van het zweet maar werkelijk van water. Ik kijk op en zie de man voor me staan met een glas in zijn hand, waar vermoedelijk water in heeft gezeten. "Je ontbijt." zegt hij nors en zet een bord met brood, jam en kaas neer. "Smakelijk." gromt hij en loopt weer weg om vervolgens de deur keihard dicht te smijten. "Ook goedendag." sis ik hem toe. Ik schrok alles naar binnen, omdat ik gister geen avondeten meer heb gehad sterf ik van de honger. Ik denk tenminste dat het avondeten is, aangezien ik heb geslapen. Maar misschien slaap ik nu wel overdags, ontbijt ik 's avonds en diner ik 's ochtends. "Ach, de klok mag het weten." lach ik mezelf toe. Ik merk pas op dat ik geen drinken heb, zodra ik dorst heb. De man had mijn drinken natuurlijk over me heen gegooid. Ik klop op de deur. Geen gehoor. Ik klop nogmaals, maar nu harder. "Geoffrey?" zeg ik, niet op schreeuw toon maar ook niet normale toon. Ik hoor voetstappen mijn kant op komen. Ik kruip naar achter, zodra de deur opengaat. Ik kijk op en zie Johnny voor me staan. "Wat is er?" glimlacht hij me toe. "eh.. Ik heb geen drinken. Dat had hij over me gegooid, mijn drinken." stotter ik. Johnny schud zijn hoofd, "Sorry, hij heeft een kater, denk ik. Hij is vreselijk gehumeurd vandaag. Hij doet ook rot tegen mij. Weet je wat, als goedmakertje zal ik een paar flessen water brengen." knipoogt hij. "Dankje!" Lach ik hem toe, nu pas voel ik hoe zanderig mijn tong en keel aanvoelen. "Zou ik ook gebruik mogen maken van het toilet." vraag ik beschaamd. "Vragen om het gebruik van de toilet, How embarrassing!" denk ik. "Tuurlijk." antwoord Johnny. Ik vind het niet leuk om het toilet te moeten gebruiken, want ik word geblinddoekt en naar dat toilet kamertje gebracht. Waarna er altijd iemand voor de deur blijft staan. Het kamertje is nog geen 2 meter breed óf lang, het is ieniemienie en het stinkt, de bril is gescheurd en er zit schimmel over heel de vloer. Dit kamertje is nog erger dan de hel, vervloekt is dat kamertje. Johnny neemt een bandana uit zijn zak en bindt hem om mijn ogen. "Niet gluren, hé?" fluistert hij me toe. Ik glimlach en voel Johnny aan mijn arm trekken.

Na het gebruik van de toilet, wat eerder een stinkhol is, van alle geuren en kleuren die niet gezond zijn word ik weer naar mijn eerste, vertrouwde stinkhol gebracht. Johnny haalt de blinddoek van me af en klopt op mijn schouder. "Het komt wel goed." lacht hij me toe, met een scheve lach. Ik vraag me af of het was om me op te beuren of dat hij het meent.