WS ~ 40

(Nyree)

De instelling was in Berlijn. Het was nogal een gespecialiseerd gedoe over van alles en nog wat. Iets wat me totaal niet interesseerde. Wauw, hoe gek was ze geworden dat ze in Berlijn zat? Er waren toch in elke stad wel gekken?

Simone zei niet veel in de auto. Ze had me verteld dat ze soms nog wel langs ging, maar dat het de laatste tijd ook minderde. Ze had nog geen verbetering gezien na al die jaren. Tsja, professionals.

“Heb je haar verteld dat ik terug ben?” vroeg ik. Ze knikte nee en draaide de radio wat luider toen ‘Take back the city’ (Snow Patrol) speelde. Het leek al eeuwen geleden dat ik dat lied had gehoord.

Ik legde mijn hoofd tegen de deur en zong zachtjes mee. “Je vroeg niet naar haar, dus ik wou wachten tot je van haar -hoe zeg je dat- situatie af wist,” “Bedankt,” Ze glimlachte.

Ze reed de autostrade af en niet veel later een parking op. Het grote witte gebouw gaapte ons aan. Wat was dit voor plek? Het leken wel gewoon vier betonnen muren tegen elkaar geplakt. Ze parkeerde zo dicht mogelijk bij de deur. “Klaar?” “Ik hoop het,”

Ik klikte mijn gordel los, maar bleef nog even zitten. “Weet ze dat we komen?” Ik begon meer en meer te aarzelen. “Ze denkt dat ik alleen kom. De begeleiders weten het wel,” Ik knikte en reikte naar het hendeltje om de deur te openen. “Nyree wacht,” Ik begreep niet goed waarom ze fluisterde. Ik trok snel mijn hand terug, bang dat ik iets verkeerds had gedaan.

“Wat is er?” Haar ogen bewogen van links naar rechts. Ze wees naar een man in een donkerblauw kostuum. “Stefan,” Ik begreep het niet. “Wie is hij?” Ze deed haar gordel weer om en startte de wagen. “Hij heeft alles veroorzaakt,” gromde ze. Ik deed snel mijn gordel om toen de beveiliging opsprong. “Is hij de man waarmee ze papa bedroog?” Ze knikte en klemde haar tanden op elkaar. Ik zakte verder weg in de zetel. “Ze ziet hem nog steeds?!” We reden de parking af. “Hij maakt haar gek. Maakt haar wijs dat alles zo beter is zonder jou en Walter. Ze zit in ongelooflijke tweestrijd. Ze wil jou terug maar je kwam maar niet en hij bleef haar opzoeken. Ik was veruit de enige die haar er nog van kon overtuigen dat die affaire verkeerd was.”

Ik slikte moeizaam. Djeez, mijn leven was een puinhoop.

“Bedankt dat je terugreed,” zei ik plots na een lange stilte. “Ik was er nog niet klaar voor.” Ik probeerde mezelf een nonchalante houding te geven door mijn pony weer goed te leggen in het spiegeltje van de zonneklep. Ik wist wel dat ze eigenlijk recht door mijn masker heen keek, maar ze bleef er niet over doorgaan omdat dat het enkel erger zou maken. “Niemand is ooit klaar om zo’n creep te ontmoeten,”

“Waar gaan we heen?” vroeg ik om van onderwerp te veranderen. “De binnenstad, je hebt dringend nood aan ontspanning en een nieuwe garderobe,” “Ik heb geen geld,” Om eerlijk te had ik niets. “Ik wel.” “Simone ik kan toch niet zomaar…” Ze onderbrak me. “Zeg nou maar gewoon bedankt,” Ik glimlachte. Wat een schat.