WS ~ 39

(Nyree)

Simone gooide de autodeur achter me dicht en volgde me geluidloos naar de voordeur. Ze stak de sleutel in het slot en duwde me zachtjes naar binnen. “Wil je iets eten?” vroeg ze zacht. Ik knikte nee. “Toch bedankt,” fluisterde ik moeizaam.

“Meisje toch,” fluisterde ze toen ik me op de sofa liet zakken. Ik trok mijn benen op en liet mijn hoofd op mijn knieën vallen. “Het was een slecht idee hé om mee te gaan op tour?” vroeg ik zacht. Haar ogen keken me warm aan. “Iedereen maakt fouten liefje,” Ze kuste mijn voorhoofd en plooide het deken om me heen. Niet veel later kwam ze terug met hete chocolademelk. Ze had er extra veel marshmallows in gestopt.

“Simone,” Ik likte wat suiker van mijn mondhoek. “Je wilt het weten hé?” vroeg ze zacht. “Alles,” fluisterde ik. Ze liet haar paarse sloffen van haar voeten schuiven en trok haar benen in de zetel. Ze deed het op dezelfde manier waarop Bill altijd zat. Ik draaide me naar haar toe en schoof mijn kousenvoeten onder de hare.

“Je moeder had een affaire op het werk. Al die afspraakjes met vriendinnen waren gelogen,” Mijn gedachten dwaalden af naar die avond waarop ik met papa pizza had gegeten op de bank terwijl we naar Bayern Müchen - Hannover hadden gekeken.
“Je vader kwam erachter en zijn stoppen sloegen door. Hij hield van Greta en van jou Nyree, maar dit kon hij niet aan. Waarschijnlijk was hij bang om jou ook te verliezen nadat je moeder de scheiding had aangevraagd.” Er rolde een verdwaalde traan over mijn wang.

“Waar is ze nu?” Mijn stem klonk bibberig. “Ze is een tijdje bij haar moeder ingetrokken, maar ze kon het niet aan. Ze zat aan de pillen en de antidepressiva werkte niet meer. Ze hebben haar opgenomen in een instelling,”

“Ik wil haar zien. Ze moet het vlak in mijn gezicht zeggen.”