~004~

‘Als ze niet meer wakker wordt, is het jouw schuld.’ ‘Jij zei dat ik er eentje moest geven.’ ‘Als ik zeg dat je voor een trein moet springen, doe je dat toch ook niet?’ ‘Het is…’ Ik doe mijn ogen open en wordt verblind door het felle licht. Ik kreun en hou mijn arm voor mijn ogen. Ik voel de bank waar ik op lig zachtjes bewegen en bedenk me dat ik vast nog in de trein zit – of lig eigenlijk. ‘Ze is wakker.’ ‘Ik zei toch dat het wel zou werken.’ ‘Nee, jij zat te zeuren over wiens schuld het was.’ ‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik terwijl ik voorzichtig rechtop ga zitten. Fred en George kijken me een beetje schuldig aan. ‘Nou…’ begint Fred. ‘Wat hebben jullie gedaan?’ vraag ik en kijk ze streng aan. ‘Ik denk dat het door de dementor kwam.’ zegt George snel en kijkt snel even naar Fred. ‘Ja, er was een dementor en toen gebruikte jij een of andere spreuk, wat trouwens heel erg cool was. Waar heb je die geleerd?’ ‘Van mijn moeder. Ik denk niet dat het door die dementor kwam, ten eerste zaten jullie net nog te ruziën over wiens schuld het zou zijn als ik niet wakker werd. En ten tweede heb ik wel vaker een dementor weggejaagd.’ Toen herinnerde ik me het snoepje dat ik per sé op moest eten. ‘Was het dat snoepje?’ ‘Ja’ zegt Fred eerlijk ‘maar we moesten het toch op iemand testen?’ ‘O, dus dan besluiten jullie maar dat ik het proefkonijn mag zijn?’ ‘Maar het werkte wel’ zegt George trots ‘zijn er nog bijwerkingen, hoe voel je je?’. Fred en George kijken me onderzoekend aan. ‘Wel goed, denk ik… Hebben jullie dat zelf gemaakt?’ ‘Ja’ zeggen ze tegelijkertijd en kijken me trots aan. ‘Zijn jullie gek geworden ofzo!’ Geschrokken kijken ze me aan. ‘Weten jullie niet wat er wel niet allemaal mis had kunnen gaan? Ga het voortaan lekker op elkaar testen.’ Boos kijk ik ze aan. ‘Maar..’ begint George. ‘Ik…’ zegt Fred. Ze kijken me een beetje triest aan. Ik doe mijn best ze streng aan te kijken. ‘Beloven jullie dat jullie nooit meer zoiets op mij zullen testen?’ ‘Ik beloof dat ik nooit meer zoiets op jóú zal testen’ zegt George. Verder blijft het stil, ik kijk Fred aan. ‘Jij ook…’ Hij zucht. ‘Ik beloof dat ik nooit meer zoiets op jóú zal testen. Als je ons vergeeft.’ Ze kijken me allebei verwachtingsvol aan. ‘Daar moet ik nog even over nadenken.’ zeg ik en probeer een serieus gezicht te houden. Maar als ze me allebei overdreven zielig aankijken moet ik toch lachen. ‘Oke, ik vergeef het jullie.’ Ze zijn meteen weer blij. ‘In welk jaar zit je eigenlijk?’ vraagt Fred. ‘Ik ga nu naar het vijfde jaar.’ ‘Dan zit je in hetzelfde jaar als wij. Maar ik heb je nog niet eerder gezien. In welke afdeling zit je?’ vraagt George en kijkt me nieuwschierig aan. ‘Dat klopt, dit is mijn eerste jaar op deze school. Ik heb nog geen afdeling, ik wist niet eens dat die er waren.’ ‘Er zijn vier afdelingen’ zegt George. ‘Huffelpuf, daar komen de mensen die trouw zijn en hard werken.’ ‘Ravenklauw, voor de slimme, verstandige mensen. De nerds dus.’ gaat Fred verder. ‘Zwadderich, voor de kl… ehm… ‘gemene’ mensen. Zwaderaars zijn een stel achterbakse sluwe..’ ‘Jaja, en de vierde?’ ‘Dat is natuurlijk Griffoendor, onze afdeling. Griffoendors zijn dapper, ridderlijk en hebben durf en moed.’ zegt George. ‘En daarom dus de beste afdeling’ besluit Fred. ‘Waarom precies?’ vraag ik. ‘Omdat wij er zitten.’ zegt George met een bloedserieus gezicht. ‘Natuurlijk.’ zeg ik. Voordat we verder kunnen met onze discussie begint de trein af te remmen en zorgen we dat we klaar zitten om snel te kunnen vertrekken.