A perfect room for a girl. A smelly, old, dirty, dark, disgusting storage room.

Johnny zwaait de deur van het stinkende hok open en een wolk van stank waait in m'n gezicht. Ik merk dat ik een zuur gezicht trek. Johnny laat me van zijn rug af glijden, weer in het stinkende hok en hij haalt de blinddoek van me af. Daar zit ik dan, geknield in een vies hok, gekidnapt en in een huis dat niet mijn thuis is. Ik hoor in de woonkamer het deuntje van het nieuws. Johnny zegt dat hij me fatsoenlijk eten zal brengen en slaat de deur dicht. Ik kruip naar de deur en houd m'n oor bij de spleet, op de hoop meer op te vangen van het nieuws. Ik luister, ik luister zeker een kwartier. Aan het einde van het nieuws heb ik niets bijzonders gehoord, niets over vermissingen. Ik schrik er van, "Geen enkel nieuwtje over een vermist meisje. Valt het mijn ouders dan niet op, valt het Jessie niet op. Of de school, ik ben al lang weg, ze zouden mijn ouders moeten bellen of ik spijbel en uiteindelijk komt het er toch op neer dat ik vermist ben?" denk ik snikkend. Johnny is nog steeds niet langsgekomen met fatsoenlijk eten en ik word ongerust en nog hongeriger dan voorheen. Ik vang nog net iets op van 'Vermist tienermeisje uit Brulle Meere.' voor de tv uit word gezet. "Zou ik het zijn?" vraag ik me af. Ik hoor voetstappen mijn kant op komen en ik hoop dat het Johnny is. "Laat het Jonny zijn." smeek ik in stilte. Ik kruip snel weg van de deur, naar mijn hoekje, zodra ik de voetstappen hoor stilstaan. Ernstig gehijg en gekuch buiten mijn kamertje. "Zo slecht is mijn kamertje dus niet." denk ik, "ik word tenminste even afgezonderd van de man." Ik hoor de deur kraken door het gewicht van iemand die ertegen aan staat. Daarna word de deur open gedaan. Ik sluit mijn ogen, knijp ze heel strak dicht. "Laat het Johnny zijn." smeek ik nogmaals in stilte. Bulderend gehoest van de persoon in deze kamer. Licht valt op mijn gezicht en degene die hier staat zou kunnen zien dat mijn gezicht gespannen staat. "Schoonheid." zegt een oude-mannen stem. "Shit." denk ik, nadat mijn hoop is gebroken. De man komt dichterbij en grijpt mijn kin. "Heb je lekker gedoucht?" vraagt de man. Langzaam open ik mijn ogen en zie de harige, vette kop van de man te dicht bij het mijne. "Ja." zeg ik op fluister toon. "Goed zo. Die nieuwe kleren zijn te groot voor je, he?" zegt de man, met een rare ondertoon. "Ja." zeg ik, nog zachter dan eerst. De man heeft een stink adem, het ruikt heel erg sterk, dus hij zal wel gedronken hebben. Ineens schiet zijn hand tegen mijn wang aan. "AU!" schreeuw ik. "Sorry, schoot uit." hikt de man. Waarna hij me optilt aan mijn nek. Ik kreun wat en snak naar adem, maar de greep rond mijn keel word alleen maar verstevigd. "We zullen je wat manieren moeten leren, dametje." zegt de man. Mijn ogen beginnen zwaar te voelen en mijn al beperkte zicht word nog beperkter. De man laat mijn keel los en ik land op mijn zwakke benen. De man geeft me een knietje en ik val om. "Nooit geweten dat het zo'n pijn kon doen." denk ik, vloekend. De man tilt mijn hoofd op en kijkt me vermoeid aan. "Je kijkt iemand aan als hij tegen je praat, schat, dat is wel zo beleefd." zegt hij. "De naam weten van degene die tegen je praat is net zo'n voorbeeld." zeg ik, gevolgd door:" Rotzak." Maar dat blijft ongehoord door de man, ik zou namelijk niet weer gepijnigd willen worden. "Ja, eigenlijk wel." grinnikt de man. "Mijn naam is Geoffrey. En de jouwe? Kleine damuuuhhh..." zegt de man, die oververmoeid klinkt. Zijn ogen leden zijn halfdicht en er komen vieze geluiden uit zijn keel. "Naamloos." zeg ik, hopend dat hij erin trapt door zijn dronken-schap. De man knikt en staat op, waarna hij de deur hard dicht smijt. "Domkopje." fluistert hij me toe, vanaf de gang. "Idioot." antwoord ik hem in gedachte.