~003~

Ik staar de jongens aan in een poging een verschil te vinden. ‘Bevalt het?’ vraagt Fred geamuseerd. Ik word rood en kijk snel weg. ‘Ik probeerde een verschil te vinden’ zeg ik terwijl ik naar mijn handen kijk. ‘Aha, nou dan kan je lang zoeken…’ zegt George ‘dat is er namelijk niet.’ vult Fred hem aan. ‘Wil je er ook een?’ vraagt George, die een zakje snoep voor mijn neus houdt, geen idee waar hij die vandaan haalt. Ik knik en pak er eentje uit de zak. ‘Dank je’. Net als ik het snoepje in mijn mond wil doen mindert de trein vaart. ‘Zijn we er al?’ vraag ik verbaasd, terwijl ik uit het raampje kijk, het regent en het is donker dus ik zie niet zoveel. ‘Nee, dat kan niet’ zegt George ‘we moeten nog minstens een half uur.’ ‘Waarom stoppen we dan?’ vraag ik. ‘Weet ik niet, we zullen zo wel verder gaan.’ zegt George. Fred staat op en loopt naar de deur. George wijst naar de hand waar nog steeds het snoepje ligt. ‘Eet nou maar op, straks smelt het.’ Ik kijk even verbaasd naar mijn hand, het snoepje zag er niet uit alsof het zou smelten. Toch deed ik het maar in mijn mond, het was heel zoet maar wel lekker. Dan komt de trein met een schok tot stilstand en met een hoop herrie knalt mijn koffer op de grond. ‘Lekker dan’ zucht ik en sta op om de koffer terug te zetten. Ineens valt al het licht uit en is het pikkedonker. Snel ga ik weer zitten voordat ik val. Ik pas mijn toverstok en mompel snel ‘lumos’. Fred en George vinden het blijkbaar een goed idee want al snel verlichten ook hun toverstokken de coupé. ‘Hè, gezellig’ zegt Fred. Ik kijk hem een beetje verbaasd aan tot ineens de deur open ging. In de deuropening stond een gedaante met een zwarte mantel, het haalde traag en diep adem. Een dementor! Ik sta weer op en krijg het ineens heel erg koud. Ik wijs met mijn toverstok op hem en roep ‘Expecto Patronum’ een zilverwitte sliert schiet uit mijn toverstok en neemt de vorm aan van een vos. Dan ineens word ik heel duizelig, ik voel hoe ik val maar nog voor ik de grond raak word alles om me heen zwart.