21. Ochtend

Toen we s’ ochtends uit bed kwamen wist ik al wat we straks konden verwachten, van Esmé een gelukkige blik de rest die gewoon zijn ding doet en van Emmett een achterlijke opmerking en een blunderende lach waardoor ik hem weer ga pesten, dit keer drievoudig; Ik haal zijn verleden voor zich, stop de tijd, plak hem vast aan een rotsblok, laat de tijd doorgaan, stuur een golf water over hem heen gevolgd door een tornado en daarna gooi ik vuurballen op hem… Heb ik eindelijk een goede grap waarmee hij voorlopig zijn mond wel houd. Ik grinnikte. ‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Morgan die nog op het bed lag. ‘Maar wraak op Emmett, want ik weet zeker dat hij straks weer gaat lachen’ zei ik grinnikend. Hij lachte mee. Ik ging nog even naast hem zitten en gaf hem een kus waardoor Morgan mij weer op zich trok. Ik trok mezelf op en zei: ‘Ik denk dat we terug moeten’ ‘Gaan we nou weer onze ontmoeting opnieuw spelen?’ vroeg hij grinnikend. ‘Haha, kom nou maar’ zei ik terwijl ik naar de kledingkast liep. Ik trok hem open. Ik schrok me dood, dit ding was gróót! ‘Laat me raden’ vroeg Morgan ‘Gigantisch?’ Ik knikte. ‘Dat dacht ik al’ Ik liep de inloopkast binnen en zocht naar wat leuks. Ik vond een appeltjesgroen jurkje die zijde zacht aanvoelde. Ik deed er groene pumps onderaan en liep de kast uit. ‘Groene hakken? Hoe komt Alice daar nou weer aan?’ vroeg Morgan. ‘Ach je kent Alice’ antwoorde ik en ik gooide een broek met een overhemd naar hem toe. Hij grinnikte en trok het aan. Hij liep naar me toe en legde zijn armen rond mijn middel waardoor ik automatisch mijn armen in zijn nek legde. Hij drukte een zoen op me mond en trok me in zijn armen. ‘Ik kan zelf ook wel lopen hoor’ zei ik. ‘Nee, dat kan je niet dus moet ik je dragen’ zei hij en hij rende al richting het grote huis. ‘Nee, ik kón niet lopen, nu kan ik dat al een paar jaar weer’ verbeterde ik hem. Hij grinnikte. ‘Maar ik zit nu niet meer in een rolstoel dus je mag me los laten’ zei ik ‘Dat was ik al van plan hoor’ zei hij en hij stopte en zette me neer. We waren al bij het grote huis en iedereen was al binnen. Hand in hand liepen we naar binnen. Nog een paar tellen en dan kwam Emmett met zijn opmerking. Edward knikte, dat bevestigde dus dat hij iets ging zeggen. 3,2,1… ‘Zoo tortelduifjes! Was het gezellig? Volgens mij wel!’ grinnikte hij en hij lachte het uit met zijn blunderende lach. Ik keek hem boos aan en gromde. ‘Oeh! Wat ben ik bang’ zei hij. ‘Nog niet’ lachte ik en hij keek me bang aan. Toen lachte ik nog harder.