Als je het niet probeert....

Violet had zo lang zitten denken dat ze nu al weer zonnestralen zag. Nog geen minuut later stond ook Reynaert weer bij haar auto. Violet stapte uit. het was nog heel vroeg maar de zonnestralen waren al lekker warm op haar huid.
‘Goeiemorgen, lekker geslapen?’ Reynaert had duidelijk wel goed geslapen en erg vrolijk.
‘Nou ik slaap niet, vampier ding.’
‘O ja, logies. Maar wat ben je nu van plan te gaan doen?’
‘Ik had bedacht om naar dat centrum te gaan en te zeggen dat ik een baan zoek. Denk je dat dat zou werken?’
‘Ik weet het niet. Als je het zelfverzekerd zegt misschien wel. Weet je, je kan het altijd proberen. Ik weet ook niets anders. En als het niet werkt kan je altijd nog proberen om naar binnen te glippen en alles af te breken.’
Violet vond Reynaert en leuk en aardig vosje. ‘Oké, dan ga ik er nu heen.’
‘Veel succes Violet. Ik hoop dat je laat weten wat er gebeurd is.’
‘Als ik de mogelijkheid zie kom ik hier naartoe.’
Violet stapte weer ik haar Ferrari en de motor ging weer aan.
‘Het gaat je goed Violet!’
In haar achteruitkijkspiegel ziet ze dat Reynaert haar na zwaait.

Het gebouw komt steeds dichterbij. Het blijkt veel groter dan Violet dacht. Een kleine wow verliet haar lippen. Om het gebouw stond een enorm hek. Violet schatte de hoogte op 6 meter met nog een meter stroomdraad. Als ze een goede aanloop zou nemen en flink zou afzetten zou ze er zo overheen gaan. Ze reed naar een stuk in het hek dat op een soort deur leek. Er stonden ook twee mannen bij die in de gaten hielden wie en wat er bij de deur waren. De twee mannen stonden wel aan de andere kant van het hek. Violet zette haar Ferrari voor het hek en stapte uit.
‘Wat doet u hier?’ bulderde de grote man aan de rechterkant van het hek.
‘Ik wilde wat vragen’ zei Violet op haar hoeden.
‘Ben je de weg kwijt? Naar de stad in links bij de vierde steen.’ de man een de linkerkant van het hek lag helemaal in een deuk om de grap van zijn collega.
‘Nee eigenlijk niet. Ik ben speciaal hiernaartoe gekomen voor een baan.’
De mannen proesten het uit van het lachen. Langzaam voelde Violet de neiging om over het hek te springen en hun hoofd eraf te rukken heel groot worden. Maar ze hield zich in.
‘O meid toch! Weet je wat? Ik bel de commandant even!’
Waarschijnlijk hadden ze nooit wat te doen want hij belde echt.
‘Meneer , er staat hier een meisje dat zegt dat ze hier graag een baan zou willen.’
De andere kant zei duidelijk iets wat de man niet verwacht had want zijn gezich veranderde in een verbaasde uitdrukking.
‘Meent u dat? Ja, nee, oké. Ik laat het hek openen.’ Hij hing op en keek nu pissig. ‘Je mag binnen komen.’
Hij belde nog iemand en zei dat het hek open moest. Het hek ging open. Violet stapte weer in haar Ferrari en reed langzaam het terrein op.
‘Waar moet ik heen?’
‘Ga maar naar die andere auto’s daar en laat je auto daar staan. Dan loop je naar die deur’ hij wees naar een grote grijze deur waar ook weer twee mannen stonden ‘daar vertel je je naam en dat je naar de commandant wilt. O en ik moet je naam ook hebben.’
‘Ik ben Violet’
‘Oké, dat geef ik even door. Ga maar’
Violet reed naar de parkeerplaats en deed haar auto op slot. Langzaam liep ze naar de enorme deur. Het was haar gelukt. Ze zou zo naar de commandant gaan. Ze was bijna binnen.
Opeens ging ze zich weer zorgen maken, waar kwam ze vandaan? Waarom wilde ze hier gaan werken? Dat gingen ze haar zeker vragen. Snel bedacht ze wat standaard dingen. Het was nu of nooit.