(12) Jagen

Gehoorzaam volgden de vampiers Maria, tot ze buiten stonden, voor het gebouw.
“Goed”, zei Maria, “jullie mogen mee met ons op jacht. Maar probeer je te beheersen en niet op te vallen. Blijf bij elkaar, en wacht tot wij jullie een prooi aanwijzen.” De vampiers knikten verheugd. De groep vertrok. Na een tijdje liep er een redelijk grote groep mensen op een verder verlaten weg. “Hoeveel zijn het er, Anna?”, vroeg Maria. Anna ging kijken.
“Twintig”, grijnsde ze, toen ze terug kwam.
“Genoeg voor ons dus”, grijnsde Maria. “Kom op, we grijpen ze. Maar vecht niet, als er straks nog iemand honger heeft gaan we verder.” De groep stormde op de mensen af, en het werd een waar vreetfestijn. Toen elk slachtoffer was leeggezogen liet Maria de resten van de mensen in de gracht werpen.
“Wie heeft er nog honger?”, vroeg Jasper. Hijzelf, Maria, Nettie, Anna, Resa, Charlotte, Annemarie, Jelle en Nicolas staken hun hand op.
“Dan gaan we verder”, besloot Maria. Met z’n allen gingen ze verder. Maria stuurde af en toe iemand op een eenzaam mens af, tot iedereen voldaan was. Plots zagen ze een menselijk soldaat.
“Wat denk je, Maria?”, vroeg Nettie.
“Lijkt me een goeie”, knikte Lucie.
“Waarom ook niet, we zullen de meeste van die lamzakken snel moeten vervangen. Allemaal hier blijven”, beval Maria.
“Momentje, Maria”, zei Jasper. “Ik ken die man. Hij is een oude collega van me.”
“Is hij een goed soldaat?”
“Ja. Maar ik betwijfel of hij mij zal gehoorzamen.”
“Dat leert hij gauw genoeg. Ga hem maar even halen.”
“Ok”, knikte Jasper, en hij stapte op de soldaat af.
“Goedendag”, zei die. “Kan ik u ergens mee helpen?”
“Wat dacht je van wat avontuur? Ik ken een veel avontuurlijker leger dan het jouwe.”
“Werkelijk? Hoe heet jij eigenlijk?”
“Majoor Jasper Withlock”, antwoordde Jasper doodkalm. De soldaat werd bleek.
“Dat kan niet”, fluisterde hij.
“Zeker wel, sergeant Dylan Haenraets”, antwoordde Jasper.
“Nee! Jij bent een geest!”
“Zie ik er dan uit als een geest? Ik dacht dat jij wel geïnteresseerd zou zijn in wat avontuur. Maar als je te laf bent …”
“Nee, ik ben niet laf, waar is dat avontuurlijke leger dan?”
“Kom maar mee”, grijnsde Jasper, en troonde Dylan naar de anderen.
“Mag ik je voorstellen aan mijn vriendin Maria, onze leidster. Nettie en Lucie zijn haar beste vriendinnen. Anna, Peter en ik leiden onze nieuwe rekruten op.”
“Een vrouw baas? Laat me niet lachen”, zei Dylan. Maria greep hem beet.
“Vind je dit grappig?”, vroeg ze, en beet hem. “Neem hem mee, Jasper”, beval ze. “Volgen allemaal.” Met z’n allen keerden ze terug naar de schuur.