*~10~*

10.
Piepende geluidjes kwamen er uit de kamer waar Kabuto elke dag in ging om alles te checken. Ayumi lag in een soort aquarium met allemaal draadjes en infusen in haar lichaam. Het water was paarskleurig en door de draadjes gingen bepaalde stoffen die hielpen voor het groeien van Ayumi. Het meisje dat nu al ander halfjaar daar in lag was nu volgroeit tot een zeventienjarig meisje, en schikte over vele jutsu’s die ze via de stoffen mentaal heeft binnen gekregen.

Na één van de dagen dat Kabuto klaar was met het checken werd hij bij Orichimaru-sama verwacht. Kabuto klopte op de leaders deur. “Leader-sama u had me nodig ?” “Kabuto wanneer is haar lichaam klaar ?, Ze is al anderhalf jaar in die levenversnellings jutsu. Ze zou nu tien jaar ouder moeten zijn.” Ongeduldig tikte Orichimaru met zijn vingers op de leuning van zijn stoel. “hai, Orichmaru geeft u me alstublieft nog een week om de jutsu te voltooien.” “Één week, niet langer. Ik heb haar nodig. Ze moet me helpen Akatsuki en Konoha te vernietigen.” Kabuto knikte en boog voor hij de kamer verliet.

Een week ging voorbij en het was tijd voor Ayumi om te ontwaken uit haar Jutsu. Orochimaru stond naast Kabuto die haar ontwaakte uit haar jutsu. Ayumi opende haar ogen langzaam. Felle lichtflitsen deden pijn aan haar ogen. Ayumi’s paarse ogen staarde in het rond. “Ayumi ??” Het meisje reageerde niet. Kabuto raakte haar arm aan. “Je heet Ayumi” Ayumi begon na te denken. Ze kende deze plaats helemaal niet en ze kan zich helemaal niks meer herinneren van wat er ooit was gebeurd. Ze schudde haar hoofd langzaam, haar naam was dus Ayumi. “Leader-sama, ze moet wel een dag uitrusten om te wennen aan alles voor ze u kan dienen.” “Ik dacht dat ik zei dat je maar één week kreeg niet langer.” Orochimaru hief zijn hoofd op en keek Kabuto aan. “Het spijt me leader-sama, maar als ze deze dag niet rust kan het haar fataal worden.” Orichimaru gromde kwaad en liep de deur uit.
Ayumi probeerde wat te zeggen maar het leek net alsof haar stem weg was. Haar keel was droog en deed pijn. Ze bewoog een beetje maar alles voelde stijf aan. “Ayumi, rust uit voor vandaag. Morgen zullen jou trainingen beginnen en zul je gewend zij aan dit lichaam.” Ayumi voelde hoe ze weer in slaap viel.

Sinds Ayumi was ontvoerd was er nooit meer een gezellige sfeer in de akatsuki basis. Itachi zei niks meer en was nog ijziger geworden dan normaal. Deidara was niet meer vrolijk het zelfde gelde voor Tobi. Hidan vloekte minder en zelfs Kakuzu vergat soms even zijn geld. Konan was verdrietig en zei alleen het nodige. Sasori was altijd op zijn kamer en zetsu was altijd weg. Ook Kisame was minder vrolijk en zelfs Pain-sama kwam zijn kantoor niet meer uit.
Op elke missie keken ze nog steeds in het rond in de hoop een glimpje van Ayumi op te vangen. Maar er was intussen al anderhalf jaar voorbij gegaan en die tijd hadden ze Ayumi niet meer gezien.


Reacties asjeblieft.