Chapter 1.2

De volgende morgen wekte mijn wekker mee net zo hard als ik had verwacht. Ik sloeg de dekens vermoeid van me af en vervloekte mijn slimme techniek waardoor ik mijn bed wel uit moest komen. De wekker stond aan de anderen kant van de kamer. Ik liep naar de wekker en zag toen geschrokken dat ik hem een uur te vroeg had gezet. Deze dag was vervloekt. Ik was er van overtuigd dat er niets meer goed kon gaan vandaag. Ik drukte hem woedend uit. Ik ging weer in bed liggen in de hoop dat mijn ouders me wel zouden wekken. In mijn slaapdronken toestand had ik alleen niet gezien dat ik hem op snooze had gezet en tien minuten later lachte het gepiep me opnieuw toe. Aaah! Wat haatte ik dat piepende ding! Ik slingerde mijn deken door de kamer en besloot me maar alvast aan te kleden. Doodmoe slenterde ik de trap af en plofte op de bank. Dat had ik niet moet doen. Om kwart voor acht sprong ik verschrikt op en besefte me dat ik alles nog moest doen. Nee, vandaag kon helemaal niks goed gaan.
Pas om kwart over acht stond ik chagrijnig voor de deur bij Kyra. Kyra`s grote zus deed open. ‘Ze is er,’ riep ze naar boven. ‘Op schieten Kyra jullie moeten op tijd komen!’ Bemoeid haar moeder zich ermee. ‘Ja mam!’ Riep Kyra terwijl ze vermoeid de trap af kwam. Ze pakte haar fietssleutel. Ik tikte op haar rug en keek vel betekend naar de open agenda die uit de tas van haar zus was gevallen. Er stond wel honderd keer Peter in. Haar zus zag het en pakte hem met een rood hooft op. ‘Gaan jullie nou maar, straks komen jullie te laat!’ We lopen nog na grinnikend naar onze fietsen. Mijn rothumeur is als sneeuw voor de zon verdwenen.

Toen we binnen kwamen zagen we dat de tafeltjes twee aan twee zijn gezet. Ik zocht mijn tafeltje op en kwam er achter dat Kyra en ik naast elkaar zitten. Ik gebaarde Kyra (die alle legen tafeltjes afocht) dat ze moest komen en pakte een pen en een inktwisser uit mijn laatje. Kyra ging zitten en volgt mijn voorbeeld. Ik keek op de klok die half negen aanwijst, Karin komt binnen en achter haar loopt een man. Hij had engelenblond haar en blauwe ogen als de zee. Hij was echt een superstuk en zeker 10 keer knapper dan de knapste beroemdheid die ik ooit had gezien. Hij ging voor de klas staan en glimlachte zijn perfect witte tanden bloot. ‘Ik ben Rick,’ zei hij. ‘Ik kom jullie vandaag een test geven.’ ‘Je hebt ongelijk gekregen Lilo,’ fluisterde Kyra in mijn oor. ‘Het is geen saaie man. Nu nog kijken of de test ons net zo verast als hij.’ Hij praatten nog door maar ik kon mijn hooft er niet meer bijhouden. ‘Maar dit staat ook allemaal op je testblad.’ Eindigde hij zijn preek. Ik was opgelucht. Ik kon het gewoon over lezen. Rick deelde de testen uit en gaf het startsein om te beginnen. Ik keek naar de test. Het zag er hopeloos uit. Er waren ongeveer 15 vage vragen waar je blijkbaar een lang antwoord om moest weten. Aan elk begin van een pagina stond een vraag. De rest van de pagina was gevuld met lijntjes die erg op elkaar gepropt leken. Klein schrijven stond er boven. Alsof dat nodig was! Toch liet ik me adviseren en begon heel klein het antwoord op de eerste vraag op te schrijven.