Stereotype gearriveerd

BAM!
niet het geluid wat je echt hoort, maar hoe moet je het anders omschrijven. Deze 'Bam' is afkomstig van een stoel die door de aula heen vliegt, gevolgd door luid gepraat van mensen. What the hell happend, staat op de gezichten van iedereen geschreven. Ook op die van mij. Om niet te nieuwsgierig over te komen maar wel alles mee te krijgen sta ik subtiel op en loop naar een groepje mensen die het wel gezien hebben.

'Het was weer een woede aanval van Daan.' is het antwoord wat ik op mijn niet al te subtiele vraag krijg. Daan is een jongen uit mijn klas, een aparte jongen. Hij kijkt altijd boos en de enige keer dat je hem ziet lachen is als hij iemand belachelijk maakt of als hij zelf belachelijk wordt gemaakt. Het is een jongen waar iedereen zogenaamd geen vrienden mee wil zijn maar zodra hij bij je komt staan om één van zijn beroemde grappen te laten horen, lach je het hardst en probeer je het meest op te vallen. Zo'n jongen is het.. vreselijk.

Maar tegenover elke harde kant van een jongen staat de beroemde zachte en warme zorgzame kant, hiervoor moet je bij Daan een eindje zoeken maar het is er wel! Dat is misschien ook wel de reden dat ik hem op een niet logische manier leuk vind. En de reden dat ik, wanneer ik hoorde dat het Daan was die de stoel door de aula smeet, gelijk bezorgd was of het wel goed met hem ging.

Helaas heeft een jongen als Daan ook altijd een groepje fans of zoals hij het noemt 'vrienden' om zich heen. Een groepje waar je als buitenstaander niet doorkomt. Dus wat doe je in zo'n situatie, eentje waar je met je hele lichaam en geest naar Daan wil toe stormen om hem te helpen? Precies, je gaat gewoon naar de volgende les.