Afscheid

Langzaam kwam ze boven de golven uit en veranderde haar staart met een zwiep van kleine trillende luchtbellen in twee mensen benen.

Trillend liep ze het water uit en liep recht naar het kinderhuis.

Ze telde haar stappen, ''10,11,12,13,14,15,16,17,18,...'' eindelijk bereikt. Het kinderhuis lag op een uitstekende rots en was helemaal wit geschilderd. Het leek bijna een gevangenis. Toen ze zeker was dat niemand keek, legde ze Nilasol neer in een mandje met een brief bij van haarzelf,

Liefste nina,

Het spijt me, het spijt me zo dat ik je heb verlaten maar ik had geen keus.
Ik moest je wel late gaan ik hoop dat deze woorden je gaan herinneren aan je familie.
Ik wil je vragen om altijd te geloven in je dromen. Geloof in jezelf en blijf trouw en vergeet nooit waar je vandaan komt.

Liefs je liefhebbende moeder.

Voor de mensen in het kindertehuis zorg goed voor haar geef haar een warm thuis.


Ze vluchtte weg, terug naar de zee sprong van de rots recht naar haar familie met pijn in het hart. ''Het gaat je goed mijn Nilasol, ik zal altijd bij je zijn.''Huilde ze.

Tranen van de meermannen zijn blauw van meerminnen roze, enkel die van Nilasol en haar moeder waren paars.

De zonsondergang van die avond kleurde af in honderden kringelende stroompjes: blauw, roze en paars.