19. Angst

‘Waarschijnlijk weten jullie al waarvoor wij komen, dus laten we ter zake komen’ zei Jane. Ik begon heel hard te grommen net zoals de rest. ‘Wij willen graag dat jij ons bij ons voegt Isla, Aro vind jou heel special.’ zei ze. ‘Nooit’ gromde ik. ‘Wat jammer, want van Aro moeten wij jou mee terug nemen’ zei ze glimlachend. Edward begon harder te grommen. ‘Ik zal nooit met jullie meegaan’ zei ik. ‘Dan moeten we je dwingen’ zei Jane. Het ging heel snel. Demetri rende naar Bella toe en Felix naar mij. Ik hoopte dat iedereen mij aanraakte, maar de enige die me net op tijd aanraakte waren Morgan, Edward en Emmett. De tijd stopte en ik keek ze aan. Ik wist dat ik van Edward de tijd niet mocht stoppen maar ik moest wel, ik was bang. ‘Ik snap je wel’ zei Edward. Ik knikte ‘En nu?’ vroeg ik. ‘Gaan we ze uitschakelen?’ vroeg Emmett enthousiast. ‘Nee dan komt de hele Volturi wacht ons aanvallen’ zei Edward. Dat klopt, misschien moet ik ze laten schrikken met vuur. ‘Dat kan maar we moeten iets anders verzinnen’ zei Edward. ‘Blijf uit mijn hoofd’ gromde ik. ‘Wat doen we nou?’ vroeg ik. ‘Laat me denken’ zei Edward. ‘Morgan, die beelden die jij kan laten zien moet jij die gezien hebben?’ vroeg ik. ‘Ja, volgens mij wel’ antwoorde hij. ‘Misschien kun je ze het beeld geven dat ze me erg verwond hebben en dat ze dan weglopen en niet terug komen’ zei ik. ‘Het kan, daar trappen ze wel in. Maar probeer ons eens zo’n beeld te geven Morgan’ zei Edward. Morgan deed zijn ogen dicht en concentreerde zich. Ik kreeg wel een beeld door maar dat was gewoon ik, niet gewond. ‘Nee ik moet het hebben gezien’ zei Morgan. Ik knikte en dacht na. ‘Trek mijn armen eraf’ besloot ik. ‘Nee, Isla!’ zei Morgan. ‘Ze kunnen er zo weer aan lieverd’ zei ik. Hij knikte. ‘Trappen ze daar in Edward?’ vroeg ik. ‘Ja, ze hebben geen tijd om jou armen er weer op te zetten dus gaan ze waarschijnlijk weg.’ vertelde hij. Ik wist dat Emmett me graag pijn wou doen dus keek ik hem aan en hij glimlachte. Ik zuchtte ‘Doe het maar Emmett’ zijn glimlach werd groter en hij liep op me af. Ik knikte. Hij hield mijn armen vast en trok. Ik gilde het uit. Het deed zo’n pijn. Voor het beeld van Morgan ging ik op de grond liggen met mijn armen naast me. Morgan keek me aan en knikte. Liet het beeld aan ons zien. Snel ‘plakte’ Edward mijn armen weer vast en ik keek naar Morgan. Edward had Bella al verplaats zodat ze niet aangevallen werd en had de vier Volturi wachten naast elkaar gezet. Ik zette de tijd verder en Morgan keek naar de Volturi. Ze kregen het beeld voor. Edward glimlachte. ‘ Felix ze hoefde niet gewond te raken nu kunnen we haar niet meenemen, kom dan gaan we terug’ zei Jane en ze draaien om. We hielden ons stil tot Edward het teken gaf. ‘Ze zijn weg’ zei hij. Ik lachte, ze waren er gewoon ingetrapt, hoe makkelijk! ‘Komen ze terug?’ vroeg Carlisle. ‘Voorlopig niet, maar ze zullen het hier niet bij laten’ antwoorde Edward. Ik was zo blij ik gaf Morgan een zoen. ‘Dat hoef je nooit meer te doen hoor als je het niet wilt’ fluisterde ik in zijn oor. Hij knikte en samen renden we terug naar het grote huis waar Renesmee en Esmé nog aan het wachten waren.