Het gevecht

Ik zag Dennis bleek worden. Als hij had geweten dat Alexander een premiejager was, had hij misschien had op zijn woorden gelet. Maar Dennis liet zich niet zomaar bedreigen. Hij was een echte `Gentleman`. Hij balde zijn vuisten en zei: ‘Kom maar op.’ Alexander liet mij los en pakte mijn gezicht. Mijn hart ging sneller kloppen. Hij keek me met z’n tedere blik aan. Ging hij me kussen? ‘Blijf hier... ik ga dat varkentje daar wel even wassen.’ Even streek hij met zijn vingers langs mijn gezicht. Daarna liep hij weg. Ik had me nog nooit zo zwak gevoelt. Als ik een diefstal ging plegen was ik nooit bang, maar nu. Ik zag hoe Alexander voor Dennis ging staan. O, als dat maar goed ging. Roberto, Carlo en Marko huiverden. Ze wisten nu dat er niet met hem te sollen viel. Ik werd bang, bang dat Alexander gewond zou raken. ‘Wees voorzichtig.’ fluisterde ik. Alexander keek nog even achterom en knikte vriendelijk naar me. Dennis maakte daar gebruik van en hij sloeg Alexander met iets op zijn achterhoofd. Ik schrok. Hij speelde niet eerlijk. Het was de pook. Die had naast hem gelegen. Alexander ging door zijn knieën. Er liep een straaltje bloed. Hij wankelde. Ik liep snel naar hem toe om hem op te vangen. Dennis begon te lachen. Het was een lachje van een schurk die je ook wel eens op tv zag. Hij hief de pook weer op. Ik nam Alexander beschermend in mijn armen. Dennis keek met grijns naar ons. ‘Wat schattig.’ zei hij. De pook vloog naar beneden. Het raakte keihard mijn schouder. Ik gilde het uit van pijn. Ik drukte Alexander tegen me aan. Dennis zou hem nooit raken. De pook sloeg nog een keer tegen mijn pijnlijke schouder. Die gast was gek. Hij sloeg op de andere schouder. Uit mijn oog rolde een traan. Hij raakte Alexander’s wang. Alexander deed zijn ogen open. Hij keek me aan. Er kwamen nog meer tranen. De pook raakte nog een keer mijn schouder. Ik kromp in elkaar. Als ik dit zou overleven, zou ik nooit meer stelen. Ik zou een beter mens worden en mijn vader eens streng toespreken. Alexander kwam weer een beetje tot leven. Hij raakte met zijn hand mijn wang aan. ‘Waarom? Waarom bescherm je me? We zijn vijanden. Dit hoef je niet te doen.’ fluisterde hij. Ik keek hem aan. Hij daar in mijn armen. Dit kon niet. Ik had hem pas net leren kennen en nu was ik al verliefd. Misschien ging het te snel. Maar ja, ik kon niemand aan zijn lot overlaten. ‘We zijn vrienden, geen vijanden.’ Opeens raakte de pook mijn hoofd hard. Mijn ogen gleden langzaam dicht. Ik voelde nog net dat iemand mij op ving.