O8.

Roselyn Valentina Patterson

‘Rose, kom je? Ze zijn er!’ riep m’n moeder na een halfuur. Ik zuchtte. Nu al? Ik had net Lauren aan de telefoon gesproken en haar uitgelegd wat er aan de hand was. Ik had haar nog niks over de weddenschap verteld waardoor ze gigantisch in lachen was uitgebarsten. Ja, van je vrienden moet je het hebben. Daarna hadden we afgesproken dat ik na het diner gewoon bij het strandfeest kwam. Het diner duurde waarschijnlijk niet langer dan negen uur dus ik had nog genoeg tijd om naar het feest te gaan. Ik slofte mijn kamer uit en liep langzaam de trap af. Ik had net snel even een simpele spijkerbroek aangetrokken en een hemdje. Verder had ik mijn haar in een slordige knot gedaan. Ik had geen zin om moeite te doen om me mooi te maken voor klanten van m’n vader en al helemaal niet als die klant Justin Bieber heette. Ik liep de eetkeuken in en zag ze toen al aan tafel zitten. Justin zat met een breed grijnzend gezicht op zijn stoel en ik wist gewoon waar hij aandacht. Ik keek hem even emotieloos aan en begroette toen maar de anderen. Ik stelde me voor aan Scooter en Pattie omdat ik hun nog niet ontmoet had. Toen keek ik naar de tafel en zag dat alleen de plek naast Justin nog vrij was. Nouja, de tafel was nog langer maar dan zat ik afgesloten van de rest. Op zich vond ik het best wel een goed idee om daar te zitten maar m’n ouders zouden woedend worden. Ik zuchtte en slofte toen maar naar de plaats naast Justin. Ik plofte naast hem neer en negeerde hem compleet door de andere kant op te kijken. Mijn ouders waren druk in gesprek met Pattie, Scooter en Usher. Ik voelde Justin op mijn schouders tikken. Ik draaide me langzaam om en keek hem vragend aan. ‘Hai, alles goed?’ vroeg hij. ‘Hmja.’ Was mijn o zo overtuigende antwoord. Als hij maar niet over mijn verjaardag begon. ‘Je bent bijna jarig hè?’ begon Justin toen alsof hij mijn gedachten kon lezen. Kut. Oké Rose, bedenk iets slims. ‘Huh, wat bedoel je?’ ik deed net alsof ik er niks van begreep. ‘Je bent bijna jarig. 6 mei toch?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee hoor. Volgens mij haal je me door de war met iemand anders.’ Zei ik. Justin moest lachen. ‘Rose, ik ben echt niet gek hoor.’ Hmm, jammer. ‘O.’ zei ik alleen maar. ‘Dus, over twee al. Leuk.’ Hij grijnsde. ‘Hou nou maar op over mijn verjaardag. Het is al erg genoeg dat je hem nog weet.’ Viel ik hem toen aan. Justin begon te lachen. ‘Jaja, ik voel de overwinning al dichterbij komen.’ ‘Hou je kop.’ Siste ik hem toe waarna ik snel weer de andere kant opkeek en met mijn armen over elkaar ging zitten. Justin begon alleen nog maar harder te lachen en ik had nooit geweten dat ik me zo aan iemand kon irriteren.