009~

Cesc Fabregas

Het is nu een week geleden dat Nia voor het eerst bewoog. Ze heeft tot nu toe alleen maar bewogen bij het horen van Nicklas zijn stem, wat overigens best frustrerend is. Waarom reageert ze op hem? Iemand die ze niet kent. Waarom reageert ze nou niet op mij? “Je baalt nog steeds, of niet?” zei Nicklas en hij kwam naast me zitten. “Ja nou. Ik ben echt blij dat ze reageert maar ik vind het gewoon zo raar dat ze op jou reageert. Ze kent je niet eens.” Mompelde ik. Natuurlijk kan Nicklas er niks aan doen, maar het is gewoon stom. Stom dat ze wel op iemand reageert waarvan ze het bestaan niet eens wist. En ik, ik ben degene die altijd voor haar klaar stond. Maar nee, aan mij schenkt ze geen aandacht. “Sorry. Ofzo.” Zei Nicklas en hij keek me schuldig aan. “Alsof jij er wat aan kan doen.” Zei ik en ik keek hem met een glimlach aan. “Nou ik ga naar huis, ik zie je morgen wel.” Zei ik en ik drukte een kus op Nia haar wang. “Tot morgen.” Zei Nicklas en hij bleef nog even zitten.

Nia Fabregas

Alleen Nicklas was nu nog over. Nicklas. Ik wil zien hoe hij eruit ziet, maar ik krijg mijn ogen niet open. Meer dan mijn hand bewegen kan ik niet. “Ik vraag me nog steeds af waarom jij alleen kan bewegen wanneer ik iets zeg.” Zei Nicklas en ik wou reageren op was hij zij. Maar mijn handen werkten niet mee. Waarom kan ik niks? Normaal lukt het altijd! “Het voelt best raar om tegen iemand te praten die niet echt reageert. Ja enkel en alleen een paar kneepjes.” Zei Nicklas en hij streelde over mijn wang. “Het lijkt alsof je me verstaat, alsof je weet wat ik zeg. Het is alsof je op me reageert omdat we in hetzelfde schuitje zitten.”mompelde Nicklas. Hoezo hetzelfde schuitje? Ik wou zijn hand vastpakken als teken dat ik hem hoorde, maar weer kon ik niks. “Beide hebben we het gevoel dat we niet geliefd zijn, dat er niemand voor ons is. Maar je had het fout Nia. Er zijn zat mensen op deze wereld die van je houden. En om heel eerlijk te zijn. Misschien houd ik wel van je. Ik weet niet wat het is. Ik weet niet wat ik voor je voel, maar je maakt me blij. Je maakt me blij met je aanrakingen, je zeldzame aanrakingen.” Zei Nicklas en ik voelde iets vochtigs op mijn wang neerkomen. Huilt hij nou? “Het is toch raar? Raar dat ik iets voor je voel? Persoonlijk ken ik je helemaal niet. Maar aan de andere kant is het ook logisch. Jij reageert alleen op mij. Dat is toch voor een reden?” zuchtte Nicklas. “Nou ja, ik ga nu naar huis. Het is al laat en ik moet morgen weer trainen. Ik hoop dat je het allemaal gehoord hebt, of nou eigenlijk hoop ik het niet. Het slaat nergens op.” Zei Nicklas en ik hoorde hoe hij zijn stoel naar achter schoof. “Tot morgen Nia.” Fluisterde hij en hij drukte een kus op mijn lippen. Ik hoorde hoe hij wegliep. Ik wil niet dat hij gaat, ik wil niet alleen zijn.“Blijf.” Mompelde ik maar Nicklas hoorde me niet. De deur ging dicht en ik bleef alleen achter. Ach, ik ben niet anders gewend.