30. Visitor

Ik weet niet waar ik was geweest, of wat ik had gedaan, toen ik op vier poten terugsjokte naar mijn oude plek in het bos.
De jongen, die daar zo opeens had gestaan, bleef maar door mijn hoofd spoken. Wat had hij daar gedaan? Waarom was ik weggerend?
Ik bonkte mijn kop tegen een boom.
Ik had rust nodig, waarom zat ik anders in mijn eentje op een berg? Ik moest alles gewoon uit mijn kop zetten, en niet meer denken aan ingewikkelde dingen. Niet aan die jongen, niet aan Sam en zeker niet aan Jason. Jason. Míjn Jason...
Nu sloeg ik mijn kop tegen een rots, stilte. Leegte. Rust. Dat moest ik hebben.
Langzaam liep ik verder, tot de open plek, waar ik altijd zat. De open plek die nog niet open was geweest toen ik hier voor het eerst kwam.
Uit gewoonte viste ik een van de oude vodden die Jake hier eens had gebracht uit de struiken, veranderde terug, en trok het aan.
Ik plofte neer op een van de boomstammen.
Terwijl ik de patronen van mijn klauwafdrukken volgde met mijn vingers, voelde ik me opeens bekeken.
"Wat doe je hier?" vroeg ik, zonder op te kijken. Mijn stem klonk rauw en onnatuurlijk, ik had te lang niet normaal gepraat.
"ehm... Sorry, wat?"
Ik stond op en draaide me om. "Wat je hier doet."
De jongen tegenover me was dezelfde als de vorige keer. Ik schatte hem op een jaar of twintig. Hij was lang, en had een roestbruine huidskleur, en gitzwart haar. Zo te zien een Quileute.
"Oh... eh... Ik was gewoon aan het wandelen. Hoorde ik hier niet te zijn, dan?" Hij klonk schuldig.
Ik keek hem aan, terwijl ik probeerde te bedenken of dat hoorde. "Dat ligt aan jou." antwoordde ik uiteindelijk.
"Hoezo?" vroeg hij, duidelijk nieuwsgierig.
Ik keek hem schattend aan. "Waarom denk je dat je hier niet hoort te zijn?"
"Door wat ze in het dorp zeggen." Hij beet op zijn lip. "En jij leek de laatste keer ook niet echt blij me te zien."
Daar had hij een punt. Wegrennen was niet bepaald gastvrij. "Ik krijg niet vaak bezoek."
"Waarom niet?" vroeg hij, hij klonk oprecht geïnteresseerd.
Ik keek om me heen en grinnikte. Overal lagen bekraste, omver gerukte bomen, mijn idee van een beautybeurt was mijn haar afsnijden met een oud mes, omdat het te lang werd en ik veranderde elk halfuur in een woest beest. "Ik zou het echt niet weten." zei ik sarcastisch. "Maar wat zeggen ze in het dorp?"
"Dat hier wilde beesten zitten. Gigantische wolven enzo... Gewoon oude mythen." hij glimlachte, niet gelovend in de 'sprookjes'.
"Het is er maar eentje." zei ik, hem nog steeds strak aankijkend.
Hij staarde me een tijdje verbaasd aan, en barstte toen in lachen uit. "Ik dacht even dat je het echt geloofde!"
"Dat doe ik ook." antwoordde ik. Ik deed mijn mond open om verder te gaan, maar iets stopte me. "Alfa's." mompelde ik geërgerd binnensmonds.
"Je maakt een grapje."
"Ziet dit eruit als een grapje?" zei ik om me heen gebarend.
Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar werd onderbroken door een upbeat muziekje.
"Oh... Sorry." zei hij snel, en viste een mobieltje uit zijn zak.
"Hallo?"
Ik spitste mijn oren en hoorde een mannenstem aan de andere kant van de lijn. Dave, ouwe. Waar zit je, man, Ma flipt?
Ik verstijfde, die stem kende ik, hij leek op die van zijn vader.
"Jezus, Drew, wat ben jij een moederskindje. Maar ik kom al, ben over een uurtje thuis."
"Waar zit je wel niet helemaal!?" vroeg de Sam's zoon aan de andere kant van de lijn, maar 'Dave' drukte hem weg.
"Ik moet gaan, sorry." zei hij.
"Oké, dag." zei ik.
Hij begon weg te lopen, maar stopte en draaide zich om. "Misschien krijg je vanaf nu wel vaker bezoek. Ik wil wel wat meer horen over die beesten van jou." zei hij glimlachend. Toen draaide hij zich weer om, en jogte weg.