Chapter 11. Dad's voice

Justins pov:

'Justin, je vader heeft gebeld,' zegt mijn moeder als ze binnenkomt met in haar handen grote boodschappentassen. Vroeger zou ik haar geholpen hebben. Nu staar ik levenloos naar het zwarte beeldscherm van de televisie, alsof ik hem met mijn gedachten aan zou kunnen laten springen. 'O,' was het enige wat er uit mijn mond kwam. 'Misschien moet je terugbellen,' zei mijn moeder als stille hint. Ik zuchtte luid en trok mezelf overeind om naar de telefoon te slenteren. Op dezelfde manier liep ik naar mijn kamer toe, wetend dat mijn moeder anders mijn gesprekken ging afluisteren. Ik drukte op de naam van mijn vader in de telefoonlijst en hield de telefoon aan mijn oor. Het irritante piepgeluid vulde mijn hoofd. Net toen ik na de vijfde piep wilde ophangen, werd er opgenomen. 'Hallo,' klonk er aan de andere kant. 'Hé, pap,' antwoordde ik schor terug. Mijn stem was niet meer wat het geweest was. 'Justin! Ik heb je lang niet meer gesproken? Hoe is het met je?' 'Mmm, ja goed. Je had gebeld, zei mam. Wat is er nou?' antwoordde ik ongeduldig. Mijn vader leek even van zijn stuk te zijn gebracht. 'Ga je iets doen met Thanksgiving?' 'Niet dat ik weet. Mam stelde voor om naar haar familie te gaan, maar ik heb geen zin om die verhalen van bingo van opa en oma aan te horen. Dus mam gaat wel en ik blijf alleen thuis.' Mijn vader grinnikte. 'Zou je misschien bij Erin en mij willen blijven eten? Jaxon en Jazmyn hebben je al heel lang niet meer gezien.' Ik dacht aan de kleine bolle wangetjes van Jazmyn en het maffe waggelen van Jaxon. 'Ja, lijkt me leuk.' 'Mooi. Er is trouwens iemand bij ons in huis gaan wonen. Het is een meisje. We moesten naar het ziekenhuis omdat Jazzy laatst zo'n erge blaasontsteking had en ze wilden haar controleren. Toen lag er een meisje voor het ziekenhuis, ze was nog door niemand opgemerkt. Ze was erg verzwakt, heeft acht maanden in coma gelegen en lijdt aan geheugenverlies. Jazmyn heeft haar Raven genoemd. Ze was ook zwanger en is een paar weken geleden bevallen van een baby.' Ik luister maar half mee. 'Nou wat een drama is het daar dan,' merk ik op als hij klaar is met zijn verhaal. 'Dat kun je wel zeggen. Wacht, Jazzy roept. Ik zie je dan over een week, hè? Je komt met je eigen auto, toch?' 'Jup.' 'Oké dan, ik zie je later,' zegt mijn vader door de telefoon. 'Dag Justin!' hoor ik Jazmyn nog schreeuwen. Een waterige glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Doei,' mompel ik nog, waarna ik ophang. Ik laat me achterover op het bed vallen. Ik voel me vervangen. Vervangen door een of ander kind met geheugenverlies. Een of andere dramaqueen die gewoon met tientallen jongens naar bed is gegaan, net zolang totdat ze zwanger was. Misschien had ze Erin en mijn vader gehypnotiseerd, maar ik zou geen medelijden met haar hebben. Ze heeft het er vast zelf zo naar gemaakt. Het is gewoon haar eigen schuld.