15. Rustig

Terwijl iedereen weer tot leven kwam keken ze me verward aan, ik wist dat zij wisten dat ik hun lang op ‘pauze’ had gezet. Ik wist het door mijn andere gave maar ze hadden me ook vertelt dat toen ik hun een hele dag op pauze had gezet hun lichamen heel stijf voelden en dat hun ademhaling langzaam op gang moest komen. Ze bleven me een tijdje raar aankijken en plotseling haalden ze allemaal adem. Toen ze niets zeiden liep ik rustig naar Morgan toe die op de bank zat en gaf hem een kus op zijn mond. Edward liep me boos en raar tegelijkertijd aan te kijken maar er ging ook medelijden over zijn gezicht heen. Ik keek naar de rest die nog steeds verward keken. Het bleef akelig stil. Edward verbrak de stilte. ‘Isla…’ zei hij. ‘Nee Edward, je weet heus wel wat ik denk als je die blik over je gezicht laat lopen, ik wil geen medelijden’ zei ik rustig. Hij bleef stil en keek me weer aan. Net zoals de rest. Dit keer was het Emmett die de stilte verbrak met zijn nutteloze opmerkingen. ‘Isla! Waarom en hoelang heb je ons wel op ‘pauze’ gezet?! Je weet dat het niet fijn voelt’ schreeuwde hij. Ik keek hem boos aan en antwoorde rustig: ‘Ik moest nadenken, zonder dat iemand in mijn hoofd zat’ Edward grinnikte en Emmett opende zijn mond weer. ‘Je hebt toch geen hersenen dus waarom zou je nadenken’ zei hij in een poging grappig te zijn. Ik keek hem aan zonder een uitdrukking op mijn gezicht. ‘Haha’ zei ik sarcastisch. Ik keek hem aan in zijn ogen en haalde zijn transformatie weer voor zijn ogen. Hij zakte in en kwam op de grond te liggen. ‘Auw!’ schreeuwde hij ‘Stop het!’ Ik was zo boos op hem dat ik hem nog meer details gaf ervan. ‘Nee!’ schreeuwde hij. ‘Wat zeg je dan?’ vroeg ik hem nog steeds rustig. ‘Alsjeblieft!’ riep hij ‘Een ander woord Emmett’ zei ik geïrriteerd. ‘Welke?!’ schreeuwde hij. Pff. Hoe dom was hij wel. ‘Ik kan het nog erger laten worden…’ zei ik ‘Oké, oke. Sorry’ riep hij. ‘Hèhè’ zuchtte ik en ik haalde de beelden weg uit zijn ogen. Het viel me op dat geen van de Cullens me stopte. Raar. Ze keken me nu ook niet meer verward aan maar geschrokken, met hun ogen wijd open. ‘Wat is er?’ vroeg ik. Jasper was de gene die antwoorde. ‘Je was zo boos, maar je bleef zo rustig dat ik je niet hoefde te helpen’ zei hij. Ik knikte. ‘Hoe deed je dat dan?’ vroeg hij. ‘Het leek alsof je geen gevoelens meer had’ ‘Dat klopt ook wel’ antwoorde ik. ‘Waarom?’ vroeg Esmé. Ik keek haar aan ‘Niet schrikken, maar ik heb jullie een week op ‘Pauze’ gezet’ zei ik rustig. Ze keken me raar en boos aan. ‘Waarom een week Isla?’ vroeg Esmé ‘Om na te denken over van alles, en ik weet niet waarom ik zo rustig ben, ik ben gewoon op dit moment gevoelloos, emotieloos’ zei ik. Ze keken me allemaal aan en zeiden niets. Ik werd gek van de stilte dus rende ik naar boven en ging op me bed zitten. Ik had eigenlijk gehoopt dat het huisje dat Esmé voor mij en Morgan nu al af had zodat ik daarheen kon vluchten en dan kon Edward me niet horen. Ik wist dat ik daarvoor een andere manier had maar ik wilde ze niet weer op ‘pauze’ zetten. Beneden hoorde ik gefluister, het ging allemaal over mij. ‘Wat was dat?!’ hoorde ik Emmett fluisteren. Toen hoorde ik iemand naar boven lopen en de deur ging open. Het was Morgan, gelukkig maar want hij was de enige die ik op dit moment wel wilde zien. Hij ging naast me zitten en drukte een kus op mijn voorhoofd. Hij keek nog steeds verward. ‘Wat is er lieverd?’ vroeg ik maar hij antwoorde ik. Hij bleef me verward aan kijken. Ik snapte het niet dus keek ik in zijn verleden, toen hij mij Emmett zag aanvallen. Ik draaide me om en keek hem aan. Ik schrok van mezelf in zijn verleden. Mijn ogen waren vuurrood, niet van bloed, maar er zat letterlijk vuur in, vlammen.