007~

Nia Fabregas

“Het is echt een mooie meid.” Hoorde ik vaag. Fijn, zit er weer een mooi iemand hier om mij te pesten. Ze moeten me ook echt altijd en overal hebben, ook al weet ik niet waar ik ben. “Zonde dat ze al zo lang in coma ligt.” Werd er gezegd en ik voelde iets door mijn haren heen gaan. Coma? Hebben ze het over mij? Ik wilde zoveel dingen vragen, maar ik kan gewoon niks. Niet praten, niet bewegen. Niks. “Cesc? Kan je even komen?” hoorde ik Rose zeggen. Ja ik herkende haar stem nu. Altijd vol met pijn, maar waarom? Het kan niet om mij zijn, niemand houdt van me. Het bleef een poosje stil en ik voelde hoe de onbekende jongen weer door mijn haren ging. “Ah Robin je was er al.” Hoorde ik een onbekende maar prachtige stem zeggen. “Inderdaad.” Zei de onbekende die dus blijkbaar Robin heet. “Wauw, wat een mooie meid. Wat zonde dat ze al zo lang in coma ligt.” Zuchtte de mooie stem. Ik wou hem zo graag zien, kijken hoe perfect hij was. Ik voelde dat hij over mijn wang streelde. Ik moet en ik zal zijn hand aanraken. Ik wil weten hoe zijn hand voelt. Ik probeerde mijn vingers te strekken en na een paar keer proberen lukte het. Ik pakte zijn hand vast en het gaf een goed gevoel…

Nicklas Bendtner

Ik ging op een van de stoelen zitten en staarde voor me uit. Dat was echt raar. Nia pakte mijn hand vast, terwijl ze al die jaren nog niet een keer bewogen had. Waarom pakte ze juist mijn hand? Waarom? Het is de eerste keer in mijn leven dat iemand zo’n mooi gebaar naar me gemaakt heeft. Ze reageerde op mijn stem. Ik voelde een traan over mijn wang lopen. Ik snap niet waarom Nia op mijn stem reageerde, het kan gewoon niet. Het was gewoon toeval, niemand geeft echt om me. Niemand houdt echt van me. Fijn Nicklas dat je jezelf hoop hebt ingepraat, maar nee. Niemand vindt je leuk, ook niet iemand die in coma ligt. Weer stroomde er een traan over mijn wang. Het leven kan soms best hard zijn.”Nicklas waar denk je aan?” vroeg Rose en ze kwam naast me zitten. “Nia.” Mompelde ik en ik veegde een traan weg. “Ja, ze reageerde op jou stem. Dat is toch geweldig!” zei Rose met een glimlach. “Het was gewoon toeval.” Mompelde ik. “Nee niet waar. Het kan geen toeval zijn. Wie weet zijn jullie wel voor elkaar gemaakt. Allebei een negatief eigenbeeld.” Zei Rose en ik zag de tranen in haar ogen staan. “Hoezo allebei?” vroeg ik verbaasd. Rose draaide haar hoofd weg en ik zag een traan over haar wang biggelen. Volgens mij mis ik iets..