006~

Cesc Fabregas

24 januari 2011

“Het is echt een mooie meid.” Zei Robin en hij keek naar Nia. Ik keek hem met een glimlach aan en pakte Nia haar hand vast. “Zonde dat ze al zo lang in coma ligt.” Mompelde Robin en hij streelde even door Nia haar haar. “Heeft ze ook nog nooit bewogen of geknipperd of iets dergelijks?” vroeg Robin en hij liet zijn handen op zijn knieën rusten. “Helemaal niks.” Zei ik en ik voelde de tranen in mijn ogen komen. “Cesc kan je even komen?” zei Rose en ze kwam de kamer in lopen. Ze had allemaal mascara onder haar ogen zitten. “Wat is er gebeurd?” vroeg ik geschrokken en ik stond op. “Ja ze willen de stekkers er nu echt uit gaan trekken.” Zei Rose en ze klampte zich aan me vast. “Ik ben zo terug.” Zei ik naar Robin en ik liep met Rose weg. Onderweg naar de dokter kwamen we Nicklas tegen. “Ah Cesc wat was het nummer van de kamer?” Zei hij hijgend. “483, gehaast?” Zei ik met een glimlach. “Dankje. En ja man niemand schoot op.” Zei Nicklas geïrriteerd. “Wij gaan even weg, ik zie je straks wel bij Nia.” Zei ik en Rose en ik liepen weg. “Hier is het.” Mompelde ik en ik bonsde een paar keer hard op de deur. “Goedemiddag meneer Fabregas.” Zei de dokter terwijl hij de deur open deed. “Haal dat goede maar weg. Waarom willen jullie de stekkers eruit halen? Ik dacht dat we duidelijk waren geweest.” zei ik boos. “Weet ik, maar we hebben de ruimte nodig.” Zei de dokter en hij wou de deur weer dicht doen. “PARDON?! Wat is dit nou weer voor onbeschoft gedrag. Alleen omdat er ruimte nodig is trekken jullie de stekkers eruit? Dat kan toch niet? Dat mag toch niet!” riep ik boos. “Dat is niet de enige reden, stel ze ontwaakt ooit uit haar coma dan heb je waarschijnlijk niks meer aan haar, dan is het een kasplantje. Als ze er al uit ontwaakt.” Zei hij. “Dat boeit me niet, de stekkers gaan er NIET uit.” Zei ik boos. “Eh Cesc, mag ik even storen?” hoorde ik Robin zeggen. Ik keek achter me en zag Robin paniekerig kijken. “Wat is er?” vroeg ik geschrokken. “Nia, haar. Ze. Ze. HAAR HAND BEWOOG!” Zei Robin. “Wat?!” riep ik en ik trok Rose mee. We renden naar de kamer van Nia en zagen Nicklas geschrokken zitten. “Wat is er gebeurd?” vroeg ik en ik ging naast hem staan. “Ja ik begon te praten en en.” Begon Nicklas en ik zag dat hij het moeilijk had. “Ja nou, ze pakte mijn hand vast.” Zei Nicklas en hij keek me met betraande ogen aan. “Die stekker gaat er dus écht niet uit!” zei ik en ik draaide me om naar de dokter. “Dat begrijp ik, maar als jullie nu willen gaan. Ik moet een aantal testen doen bij Nia.” Zei de dokter verbaasd. “Als je die stekker er maar in laat zitten.” Zei Rose. We liepen met zijn vieren de kamer uit en ik zag dat Nicklas gehuild had. “Gozer, je hebt gehuild.” Zei ik en ik veegde een traan weg. “Het was zo raar. Ik begon te praten en direct pakte ze mijn hand vast.” Zei Nicklas en hij had het echt moeilijk. “Het enige wat ik kan zeggen is dankjewel.” Zei Rose en ze drukte een kus op de wang van Nicklas. Hopelijk komt alles nu goed..