Alice's Diary

Zondag 21 november 1890

Dear diary,
heb je ooit al eens gedacht dat de beste vriend van je vader wel knap was? Ik vandaag dus wel. Ik weet het,niet echt normaal. Zeker niet als je weet dat hij achttien jaar ouder is en verloofd is met Mary Morstan.
Die laatste heeft me dan weer geholpen met het inslaan van een nieuwe garderobe. Nooit gedacht dat ik een baljurk in mijn kast zou hebben hangen. Die heb ik vanavond al aangehad. Holmes stelde voor om te gaan dineren in The Royale aan Picadilly Circus.
Zoiets had ik nog nooit gezien! Er speelde een salonkwartet zachte muziek,de obers droegen er strakke pakken en witte handschoenen,alle vrouwen zagen eruit als opgetutte kerstbomen,de mannen strak in het pak,...het was fantastisch! Zo voelt het dus om welgesteld te zijn.
Je zal misschien al wel gemerkt hebben dat ik altijd Holmes zeg in plaats van vader. Ik weet niet hoe het komt,maar ik kan hem geen vader noemen. Het schoentje wringt daar gewoon bij mij. Niet dat hij dat erg lijkt te vinden. Ik denk dat we ons allebei ongemakkelijk zouden vinden als ik hem vader zou noemen.
Ik mis moeder. Ze had hier moeten bijzijn,ze had niet moeten sterven. Dan was alles gebleven zoals het was. Nu moet ik mijn hele leven op zijn kop draaien om erin te passen. Als ik naar Watson en Mary kijk,zij zijn het gewend om in de betere kringen om te gaan. Ik,ik weet wel een beetje hoe ik me moet gedragen,maar dan vooral onderdanig,als dienstmeid. Nu moet ik me net geen gedragen als iemand die een dienstmeid hééft.
Ugh,veranderingen. Ik heb er soms zo'n hekel aan. Knappe beste vrienden van je vader,razendsnel de maatschappelijke ladder opklimmen en aansprekingen,ze drijven me nog eens horendol. Moeder,was jij nu maar hier om me raad te geven.
Yours sincerely,
Alice Catherine Branson.