Chapter 10. A happy ending

Ik begon hard te lachen en al snel lachte Ruby mee. Vanuit het huis kwam gekraai. En klein jochie kwam aanwaggelen vanuit de gang, achtervolgd door Erin. 'Oebie! Oebie!' schreeuwde het knulletje. Hij was jong, ongeveer anderhalf jaar oud, en droeg een shirt met de tekst: "My dad is better then your dad". 'Jaxon!' kirde Ruby enthousiast terug. Ze liep naar hem toe en tilde hem over de drempel zodat hij niet zou struikelen. Erin lachte. 'Hij heeft je gemist.' 'Ik hem ook,' antwoordde Ruby. 'Ik was een paar dagen weg. Hoe is het nu met mijn ventje?' Jaxon kraaide. 'Oebie pelen! Oebie pelen!' Zijn uitspraak was lachwekkend en tegelijkertijd ook erg schattig. Plotseling hoorde ik van boven gehuil komen. Destiny was wakker. Ruby keek verbaasd om haar heen. 'Wie is dat? Jaxon is hier en Jazmyn is weg met Jeremy.' Ik beet op mijn lip. 'Kom maar mee.' Verward liep ze mee naar boven. 'Wie is het nou? Is Erin bevallen? Was ze onverwacht zwanger?' Ik antwoordde niet en liep naar het kleine wiegje in mijn kamer. Voorzichtig tilde ik Destiny op en begon haar heen en weer te wiegen. Ruby's ogen werden groot. 'Is ze jouw dochter? Was jij zwanger? Ze is zo schattig. Hoe oud is ze? Wat is haar naam?' Er kwam een waterval van woorden uit haar mond. Toch was Destiny's stemgeluid harder. Ruby sloot haar mond. 'Ik bleek zwanger te zijn in het ziekenhuis. Geen idee van wie ze is. Haar naam is Destiny Wonder, ze heeft geen achternaam. Ze is nu twee weken oud.' Destiny werd stil bij het horen van mijn stem. 'Mag ik haar even vasthouden?' vroeg Ruby zachtjes. Ik gaf Destiny voorzichtig aan haar. In gedachten hoopte ik dat ze voorzichtig zou zijn, aangezien Ruby nogal impulsief overkwam. Het hopen was nergens voor nodig geweest. Alsof Destiny van porselein was werd ze vastgehouden en zachtjes op en neer gewiegd. Destiny staarde naar Ruby's bloedrode haren. 'Hallo meisje. Ik ben Ruby,' fluisterde Ruby. Het leek alsof ze hoopte dat Destiny terug zou praten. 'Wat een mooi meisje. Je hebt volgens mij een geweldige moeder, ik zou er zuinig mee zijn.' Een lach speelde rond mijn lippen. Op het eerste gezicht leek Ruby een onstuimige, koppige puber. Nu ik haar hier zo zag staan, met mijn dochter in haar handen, was ze verandert in een zorgzaam, lief meisje, die hoopte op een dag een prinses te worden. Een meisje dat hoopte op een prins, kinderen, een prachtig kasteel en een happy ending. Soms zijn er van die mensen, mensen die je het toewenst. Mensen die het recht hebben gelukkig te worden. Ruby is speciaal. Ruby is een van die mensen.