WS ~ 35

(Nyree)

Ik trok het donsdeken verder over me heen en probeerde de kou te overmeesteren. Ik had vanavond gepast voor het concert. Niet dat ik ziek was, ik had er gewoon geen zin in. We bleven vanavond nog op hotel en morgenvroeg zouden we meteen naar Noorwegen vertrekken.

Ik begon me meer en meer af te vragen waarom ik eigenlijk mee was gegaan. Iedereen was aardig voor me, maar ik hoorde hier gewoon niet. De hele tijd had ik mezelf wijs gemaakt dat alles wel weer zoals vroeger zou worden, maar wie had ik voor de gek gehouden? Mijn twee beste vrienden waren wereldberoemd. Het leek wel alsof ik een hele eeuw had gemist.

En dan nog dat vrolijk heen en weer huppelen dat ik heel de tijd moest faken. Ik kon het de jongens niet aandoen om de hele tijd verloren te lopen of bang te zijn. Bang was ik. Bang van alles en iedereen.

Ze zouden het ontkennen, maar ze waren veranderd. Dat is waarschijnlijk wat men opgroeien noemt. Opgroeien in normale omstandigheden.

Wauw, hoe blind kan je zijn?