Boobytrap

"Hoi"zeg ik ademloos. Het verbaast me elke keer weer hoe knap Mathijs is. "Hallo."Hij grijnst en geeft me een kus op mijn wang. Meteen begin ik te blozen en sla ik mijn ogen neer. Ik sluit de deur en we lopen samen naar zijn scooter. Mathijs pakt zijn helm en geeft mij er een aan. Ik zet hem op en Mathijs helpt me om op de scooter te stappen. Hij stapt zelf ook op en we rijden weg. "Waar gaan we eigenlijk heen?" roep ik. "waaat?!" roept Mathijs terug. "Waar. Gaan. We. Heen?!" ik roep de woorden zo hard mogelijk. " verassing!" roept Mathijs.
Ondertussen kijk ik om me heen. Ik zie dat we de woonwijk uitrijden richting de weilanden. Vanaf mijn huis kun je óf de stad in óf naar the middle of nowhere. Mijn huis staat in een wijk met alleenstaande huizen aan de rand van de stad. Mijn moeder wilde eerst een huis kopen in een of andere nieuwbouwwijk maar dat wilde ik niet. Al die huizen zijn precies en saai. Alleen maar stenen en straat. Toen mama en ik samen naar huizen gingen kijken viel mijn oog op een mooi vrijstaand huis. Het huis heeft twee verdiepingen en een grote centrale hal waarin twee trappen in een boog omhooglopen. Ik was op slag verliefd alleen mama zei dat ze dit nooit kon betalen. Maar toen kwam de erfenis van een of andere vage oudtante die overleden was. Drie weken later verhuisden we.


"We zijn er." Mathijs parkeert zijn scooter en helpt me afstappen. Ik doe mijn helm af en kijk om me heen. We staan in een steeg aan de rand van zo te zien een kerkje. Ik heb geen idee waar we zijn. "Ga je mee? We moeten nog een klein stukje lopen." Ik loop met Mathijs mee het steegje uit en we komen uit op het plein dat vol staat met attracties. "De kermis!" roep ik verrukt. Ik ben dol op de kermis. "Hoe wist je dat?" ik kijk naar Mathijs. "Gokje." Hij grijnst. "Waar wil je als eerste in?" "Daar in." Ik wijs naar het boobytraphouse. Mathijs pakt mijn hand en trekt me mee. Hij koopt twee kaartjes en we lopen de attractie in. Ik ben blij dat ik geen hakken aan gedaan heb. Als eerste moeten we door een ronddraaiende ton heen lopen. Ik sta er even voor te aarzelen om op het goede moment er doorheen te lopen als ik opeens een arm in mijn knieholtes en bij mijn rug voel. Voordat ik besef wat er gebeurd heeft Mathijs me al opgetild. Ik lig als een baby in zijn armen. "Wat doe je?" lach ik. "Jou veilig door dit boobytraphouse krijgen" zegt hij terwijl hij door de ton loopt. "Maar dan is er voor mij toch niks meer aan, als jij alles voor me doet?" ik kijk quasi verdrietig. Hoewel ik liever in Mathijs' armen lig dan dat ik door een boobytraphouse loop. Mathijs zet me weer op de grond. "Nou vooruit dan, voor deze ene keer." Ik lach en samen lopen we verder door het boobytraphouse.

Reacties??