Two.

Een straaltje zonlicht dat door een kier tussen de gordijnen doorscheen,wekte me uit mijn dromen. Langzaam opende ik mijn ogen. Het plafond boven het bed was anders dan ik gewend was. Het bed leek zachter geworden te zijn. Tot ik rechtkrabbelde en besefte dat ik niet meer op het harde matrasje in mijn kleine kamertje lag,maar in een groot hemelbed in een ruime kamer in 221B Baker Street.
Ik liet me uit het bed glijden en kleedde me aan. Mijn simpele bruine rok en vuile witte bloesje misstonden zo in deze omgeving. Daarom trok ik er maar een mooi vestje overheen.
Toen ik mijn kamer uitstapte,hoorde ik geroezemoes in het salon beneden. Nieuwsgierig liep ik de trap af en duwde de deur open. Holmes zat voor zich uit te staren boven een stuk geroosterde boterham. Voor hem stond een dampende kop koffie. Hij leek diep in gedachten verzonken terwijl ik me tegenover hem aan de tafel zette. Mrs.Hudson,de hospita,zette eenzelfde geroosterde boterham voor me neer,samen met een kop koffie. Mijn ontbijtpartner leek uit zijn overpeinzingen te ontwaken toen hij het geluid van porselein op hout hoorde.
"Goedemorgen." zei hij met een glimlach.
Ik begroette hem vriendelijk en begon te eten. Meteen viel er weer een stilte in het salon.
"Ik heb Watson uitgenodigd. Hij zal hier zo zijn." zei Holmes plots.
Ik keek hem vragend aan. Zijn woorden waren nog niet koud,of de deurbel ging. We hoorden gestommel op de gang en het gekletter van metaal,als teken dat Mrs.Hudson de gast binnenliet. De deur werd piepend geopend. Ik keek even naar de man in de deuropening. Hij was niet veel jonger dan Holmes,was ongeveer even groot als hem en een snor sierde zijn niet onknappe gezicht. Hij zag er echt uit als een dokter,met zijn deftige pak en middelhoge hoed. Als toppunt,steunde hij op een eenvoudige maar mooie wandelstok. Ik herkende hem dan ook als Dr.Watosn,Holmes's helper. Achter hem verscheen een vrouw in een prachtige jurk. Ze glimlachte me even vriendelijk toe en begroette daarna Holmes.
Ik veerde overeind uit mijn stoel en maakte een kleine réverence. De man begroette me met een lichte handkus. Op dat moment schaamde ik me echt dood voor mijn kleding. Ik zag eruit als een landloopster tussen al die chique heren en dame.
"Wel,Holmes. Hier zijn we dan. Waarom moesten we naar hier komen?"
Er klonk lichte irritatie door in de stem de dokter. Holmes bleef gewoon aan tafel zitten,zijn kop koffie in zijn handen.
"Ik wilde jullie voorstellen aan mijn dochter." zei hij kalm.
Daarna nam hij een slok. Hij had het gezegd alsof het iets simpels was. Alsof hij Watson vertelde dat zijn paardentaxi er was. Ik keek beschaamd naar de grond.
"Holmes,erg grappig." zei Watson bars.
Ik hoorde hem zuchten en iets mompelen tegen de vrouw. Haar ogen brandden in mijn lichaam. Voorzichtig durfde ik opkijken. Ze keek me vol ongeloof aan. Watson leunde geïrriteerd op zijn wandelstok.
"Heb je ons hiervoor laten komen? Om met ons te dollen?" snauwde hij.
Holmes keek kalm op van zijn koffie,recht naar Watson.
"Waarom denk je dat ik lieg?" repliceerde hij.
Watson staarde hem even verbluft aan. Daarna richtte hij zijn blik op mij. Hij leek te wachten tot ik Holmes zou bevestigen. Aarzelend knikte ik één keer. De vrouw was al even verbaasd over dit feit.
"Waarom heb je me nooit gezegd dat je een dochter had,Holmes?" vroeg Watson,nu beledigd dat zijn vriend hem dit nooit had verteld.
Langzaam kwam Holmes overeind en stak zijn handen in zijn zakken.
"Omdat ik het ook nog maar van gisteren weet." legde hij kalm uit.
"Weet je het zeker?" fluisterde Watson,na enkele seconden stilte.
Ik liet mijn blik overal op rusten,behalve op de andere personen in de kamer. Ik voelde me nu echt een buitenstaander. Ik hoorde hier niet,dat was nu wel duidelijk.
Holmes en Watson verplaatsten zich onopvallend naar het raam,waar ze een verhitte discussie voerden. Ondertussen bleef de vrouw af en toe een blik op me werpen. Na een minuut van aarzeling kwam ze toch op me af. Ze glimlachte warm en vriendelijk.
"Ik ben Mary Morstan." stelde ze zichzelf voor.
"Alice Catherine Branson." zei ik zacht.
Zacht legde ze haar hand op mijn arm.
"Meisje toch,heb je geen andere kleren?" vroeg ze bijna moederlijk.
Ik schudde mijn hoofd en keek naar mijn uitgerafelde mouwen.
"Kom dan."
Ze leidde me mee naar de deur. Net voor we zouden buitengaan,draaide ze zich naar Holmes en Watson.
"Terwijl jullie staan te kibbelen,ga ik met deze meid een nieuwe garderobe aanschaffen." deelde ze vastberaden mee.
De mannen keken op van hun gesprek.
"Op jouw kosten." voegde ze eraan toe met een vinger naar Holmes gericht.
Daarna duwde ze me voor zich uit naar buiten. Ze hield een voorbijkomende taxi aan en we stapten in. In de koets was het even stil,tot ze me grinnikend aankeek.
"De dochter van Sherlock Holmes,hé?"
Ik knikte en perste er een waterig glimlachje uit. Lachend schudde ze haar hoofd.
"Veel geluk daarmee. Je zal het nodig hebben."
En voor ik het wist,was ik aan het lachen. Terwijl de straten van Victoriaans London voorbijgleden,keek ik naar Mary. Ze keek me warm glimlachend aan. Volgens mij,had ik een vriendin gevonden.