WS ~ 34

(Tom)

De tour vloog voorbij. We waren net ons thuisland voorbij op weg naar de volgende stad. Dat deed me eraan herinneren dat ik straks even moest vragen waar we nu juist naartoe gingen. Ik had er de laatste tijd echt geen idee van.

Nyree lag op ons bed in een van Bill zijn tijdschriften te lezen. Voor zover we het wisten had ze niet meer gehuild sinds ze mee was, alles leek beter te gaan. Dat was een geruststelling. Zelfs aan de horde fans was ze ondertussen al min of meer gewend geraakt. “Waarom zit je zo naar me te staren?” vroeg ze plotseling.

De blik in haar ogen stond speels, alsof ze weer dertien jaar oud was. Alsof kleine Nyree daar weer lag. “Ik ben blij dat je terug bent,” glimlachte ik en hoopte dat ik niets verkeerd had gezegd.

Ze draaide haar hoofd weer naar het papier. Haar vingers gleden over haar lippen toen ze ‘Ik ook” glimlachte.

“Ik zou graag de stad in willen als we aangekomen zijn.” Haar stem klonk aarzelend. “Oh dus je weet waar we naartoe gaan?” vroeg ik. Ze fronste lachend. “Ja, jij niet dan?” Ik knikte nee. “Kopenhagen Tom, je weet wel, Denemarken,”

Ze ging rechtop zitten en plooide haar benen over elkaar. “Ik hou het echt niet bij, altijd van hier naar daar. Maar misschien kan je wel één van de bodyguards lenen. Of we bellen de winkel waar je heen wilt en dan kan Bill ook mee als hij dat wilt.”

Ze friemelde ongemakkelijk in haar haar. “Waarom zou je bellen?” “Zodat ze weten dat we komen,” Ik hoorde ergens in de tourbus een deur dichtvallen. “Wauw,” mommelde ze. “Vind je dat raar?” vroeg ik en ging naast haar op bed zitten. “Vind je het zelf niet raar?” Bill kwam net binnen toen ik zei dat we het ondertussen al gewend waren. Ze keek op naar Bill in de deuropening en rolde het tijdschrift op. Ze mompelde met een vreemde ondertoon. “Ik shop wel online.”