14. Onbegrip

Ik kon maar niet geloven dat Tia dood was, in mijn moeilijke tijden was ze er voor me. Toen ik wakker werd uit mijn coma na het ongeluk, toen ik voor het eerst in mijn rolstoel moest, toen ik nog een keer in coma raakte. Ze had alles voor me gedaan, me getroost, me geholpen. En wat heb ik voor haar gedaan?! Niets! Ik was niet eens bij haar begrafenis. Carlisle had vertelt dat hij en Esmé waren gegaan en hun ook de enige waren. Tia heeft nooit meer vrienden gemaakt nadat ze haar beste vriendin verloor aan een hartaanval. Ze had ook niemand meer aan familie gehad op mij en mijn ouders en zusje na dan. De rest van mijn familie was ook allemaal dood gegaan aan ongelukken, kanker en zelfmoord. Over mijn familie hing een vloek die ons een voor een pakte. Tia was de laatste en bij mij was de vloek erger geworden, natuurlijk was ik blij dat ik Morgan en de Cullens heb, maar je echte familie blijft het belangrijks. Vroeger dacht ik altijd dat het leven een zwart gat was, dat was het ook maar het onsterfelijke leven is nog erger; een gigantisch zwart gat wat alles naar binnen slurpt wat hij kan. In mijn leven wou ik vaak dood omdat ik bij mijn familie zou zijn, maar dat kon ik Tia en de Cullens toen niet aandoen. Nu was maar leven in de war geschopt. Ik had geen oog meer voor de tijd en die vloog voorbij. Vooral aan nadenken. Maar niemand merkte dat de tijd voorbij vloog bij mij omdat ze bevroren waren, allemaal waren ze doodsstil. Toen ik ze vertelde dat ik nadenk tijd nodig had, begrepen ze me. Wat ze niet zouden verwachten is dat ik nu al de tijd een week lang op pauze heb staan zonder hun maar één keertje te laten bewegen. Ik had deze hele week nog niet gejaagd en ik was ook niet van mijn plek in het gras afgekomen, ik zit hier op dezelfde plek al een week te denken, te denken over mijn toekomst, maar vooral over mijn verleden. Over de mensen die ik had achter gelaten na mijn ‘dood’, over alle beloftes die ik had gemaakt met mijn zusje, over van alles. Wat heel raar was was dat ik de enige Cullen was die zich nog alles kon herinneren van zijn mensenleven. Echt álles. Ik zag mijn verleden nog haarscherp, waardoor weet ik niet. Carlisle denk dat het komt doordat ik in coma lag tijdens mijn transformatie dus dat ik daardoor niets ben vergeten. Het zou kunnen. Alice denkt dat het gewoon geluk is en Emmett is bang dat ik nog een gave heb. Ja, hij is echt bang! Hij denkt dat als ik nog een gave heb dat ik hem daarmee ook pijn kan doen. Telkens als Emmett vervelend was tegen mij liet ik hem of nare herinneringen zien of ik stopte de tijd en haalde een grap met hem uit. Beide vond hij niet leuk dus hield hij tegenwoordig zijn irritante grappen bij zich. Edward plukte ook niets meer uit mijn gedachten om twee redenen; omdat hij me niet kon horen in mijn ‘Pauze’ stond, en omdat hij niet weer in het water wou belanden. Renesmee vond mijn ‘pauze’ stand erg leuk. Ze was pas een jaar geleden geboren en leek nu al een kind van 5 a 6 jaar oud. We waren al goede vriendinnen aan het worden. Mijn band met Rosalie ging ook steeds beter, en de band met Esmé was nu meer een moederdochter band geworden. En Jasper, ja die bleef gewoon een vriend, wel een goede vriend. Hij troostte me vaak met zijn gave als ik verdriet had en dat vond ik fijn. Bella en ik trainden vaak samen, zij om haar schild weg te trekken en ik om mijn verleden gave te verbeteren. De Volturi had na het geval met Renesmee nog vaak plannen gemaakt om mij, Bella, Renesmee, Alice en Edward bij de Volturi te voegen. Gelukkig wisten ze niets over Morgan, anders wouden ze hem ook. Maar ze hebben volgens Alice de hoop op gegeven. Alsof ze ooit een kans hadden gemaakt. In mijn ‘pauze’ stand hadden we ze zo afgemaakt. En dat wisten hun ook. De familie Cullen was erg groot geworden sinds mij en Morgan, dus bleef de Volturi daar wel altijd nog piekeren. Ze wisten dat Morgan erbij was gekomen, maar wisten niet dat hij een gave had. Die hij trouwend pas een keer heeft gebruikt op Edward. Hij wilde mensen geen pijn doen door hen erge beelden te laten zien, hij kon ook goede beelden laten zien maar hij wou het gewoon niet. Mijn nadenk tijd vloog weer voorbij. En ik vond dit allemaal maar oneerlijk voor de Cullens, dus stond ik op liep terug naar het huis ging in de deuropening staan en zette de tijd weer verder.