Eating disorder?

“Ik ga naar boven,” kondigde ik aan.
“Je hebt je eten nauwelijks aangeraakt,” zei Marie. Ze leek bezorgd en misschien een beetje beledigd omdat ik het eten dat ze voor mij gemaakt had niet op at.
“Ik zit vol mam, echt”. Dit was het gebruikelijke ritueel sinds ik een vampier ben en dus zo min mogelijk eet. Meestal prakte ik mijn eten wat, waarna ik zo veel mogelijk in een servet dumpte en dat later weg gooide. Natuurlijk was dat niet meer mogelijk toen Marie me na een paar dagen ontdekte. Sinds dien houden pap en mam me nauwlettend in de gaten.
Ik wilde naar boven lopen, maar Willem riep me terug. “Nu is het genoeg jonge dame. Je gaat nu zitten en de rest van je eten op eten. We hebben lang genoeg toegekeken hoe jij jezelf ziek eet. Of ziek NIET eet, kan ik beter zeggen!” Hij leek in een erg slechte bui en het leek me niet slim hem nu tegen te spreken, maar ik kon mezelf niet helpen.
“Ik kan zelf wel beslissen wat en hoeveel ik eet,” antwoordde ik nors.
Foute actie. Ik zag Willem geleidelijk rood aanlopen en zette me schrap voor een enorme woedde aanval. Mam zag het ook en greep net op tijd in, niet dat ik daar uiteindelijk veel aan had. “Rustig will.” Zei ze. “Je hebt gelijk. Luna, we moeten echt praten, dit kan zo niet langer.” Zij ze op een geruststellende toon. Deze leek Willem te kalmeren, maar maakte mij alleen bozer. “Laat me toch met rust!” Schreeuwde ik. Na die woorden stormde ik de keuken uit, mijn avond eten voor alsnog nauwelijks aangeraakt. Toen ik eenmaal de keuken uit was kalmeerde ik snel. Wat was dat? vroeg ik bij mezelf. Normaal was ik helemaal niet snel boos. Aan de eettafel hoorde ik mijn ouders ongerust praten.
“Wat moeten we toch met haar. Ze lijkt de laatste tijd zichzelf niet.” zij de ongeruste stem van mijn moeder.
“Het is gewoon de pubertijd, gaat vanzelf over. Maar laat haar niet over je heen lopen zolang het duurt, dan zal haar gedrag enkel escaleren.”
“Ze heeft haar bord vanavond nauwelijks aangeraakt.”Ze klonk nu bijna wanhopig. Ik voelde me best schuldig dat ik ze al die problemen bezorgde. Hoewel deze gevoelens snel in irritatie veranderde toen Willem de oplossing gaf: “We moeten haar gewoon nog beter in de gaten houden. Niet alleen haar eetgedrag, maar ook haar gewicht.
Bijna was ik de keuken weer in gestormd, maar ik kon mezelf nog net op tijd bedwingen. Ik wilde niets meer horen en besloot de trap op te sluipen.