PROLOGUE

PROLOGUE

Hoeveel iemand ook van je houdt en hoeveel jíj van iemand houdt, ze blijven nooit voorgoed. Soms kan je niet wachten tot ze weg zijn maar dan ga je ze uiteindelijk missen. In sommige gevallen zie je ze de dag daarna, een week of iets langer. In de trieste gevallen zie je ze nooit meer terug.
Ja, als jij aan de beurt bent maar dat kan ook lang duren. Tijd is iets raars, net als 'het missen' van iets of iemand in het bijzonder.
Tijd, daar ben je vanaf je gewekt bent mee bezig.
Het missen? Het missen is er eigenlijk al wanneer je de baarmoeder uit komt, alleen heb je dit niet door.
Het is in het begin een raar gevoel. Naakt, alleen en zonder warmte. Je wilt zo snel mogelijk terug, alleen kan dit niet. Later begin je aan het naakte, koude gevoel te wennen en weet je niet beter. Langzaam, heet langzaam komt het missende gevoel terug. Bijvoorbeeld als je moeder opeens weg is, als je bij je oma gaat logeren en je ouders rijden de straat uit.
Als je gaat wennen op de kleuterschool en je zit dan daar, in de klas met allemaal vreemde mensen. Zo opeens is het terug dat naakte en eenzame gevoel. Gelukkig wen je hier aan en weetje voor de aankomende 8 jaar niets beters.
Tot de zomervakantie van groep 8 en ieder gaat zijn of haar eigen weg. Weer het naakte en eenzame gevoel, je vrienden zijn weg en je staat er weer alleen voor, alleen als brugger in die grote, enge school. Je maakt vrienden en vergeet het gevoel. Je wend aan het stoere gevoel van de middelbare school en krijgt een vriendje. Die je, als het uit gaat, óók gaat missen. Enzovoorts, enzovoorts.
Sommige mensen hebben er geen tot nauwelijks last van en andere, waar ik bij hoor, kunnen het missende gevoel niet verdragen. Je bent een geval apart.
Veel vriendjes en vrienden gehad die je een voor een mist als ze uit je leven worden gerukt. En je ouders, de beste mensen op de wereld. Als die ruw uit je leven worden gerukt. Je leven is dan zowat verpest.
Geen vaderlijke stem die zegt: 'prinsesje wakker worden' als je je weer eens hebt verslapen. Geen haarlak of parfum die je moeder 's ochtends per ongeluk in je gezicht spuit of het heerlijke ontbijt dat je elke ochtend voor school wordt voorgeschoteld. Geen irritante maar toch fijne vragen over je dag als je thuis bent.
Je bent alleen, naakt, eenzaam. Je wilt terug, terug naar het begin, naar de baarmoeder. Zachtjes wens je dat de film Back to the future real was en dat je er zelf in speelt.
Dit is mijn verhaal, het verhaal van een meisje dat alles had.
Alles wat ze belangrijk vond in haar leven. De liefste ouders van de wereld, de beste vrienden die je je maar kan bedenken en het liefste vriendje van het hele universum. Totdat ze ruw uit mijn leven werden gerukt.
Eerst mijn ouders, die door een gestoorde maniak zijn neer geknalt.
Toen mijn vrienden, die vonden dat ik té depressief was.
En mijn vriendje? Ja, dat heb ik eigenlijk zelf verknalt, op de een of andere manier. Ik liep weg, weg van Canada en weg van het zwarte gat waar ik in leefde. Ik liet hém alleen achter, de liefde van m'n leven, mijn Ryan.
Lang, heel lang ben ik weg geweest. Mensen dachten dat ik zelfmoord had gepleegd of gewoon dood was. Maar nu ben ik terug.
Ik heb een nieuw leven, nieuwe ouders en nieuwe vrienden. Wat er gebeurd is en hoe ik hier nu weer gezond en wel ben?
Tja... Dat is een lang verhaal...