I have the right intentions.

POV Edward:

Toen Bella na een paar uur nog niet terug was en Carlisle zich al verscheidene keren had afgevraagd waar ze bleef hield ik het niet meer. Ik ging naar Bella opzoek en hoopte dat ze mijn goede bedoelingen goed opnam en me haar liet troosten. Ik rende als een gek door het bos, aan deze nieuwe snelheid kon ik wel wennen. Ik was sowieso gek op alles met snelheid maar dit sloeg alles. Toen ik Bella’s geur opving rende ik er opaf. Er zat iemand op een eikenhouten boomsteel, ze had schokkende schouders en zag er uit als een verlepte bloem. Ik had nog nooit zoiets gebrokens gezien, ze zag eruit alsof ze elk moment dood neer kon vallen. Ze had een spierwitte huid, die ik ook had herinnerde ik me. En ze had wallen onder haar ogen van hier tot tokio. Bezorgd keek ik haar nog eens aan. "Bella?" Vroeg ik toen ik voor de bloedmooie huilende bosnimf hurkte.

Bella keek op en ergens verwachte ik tranen te zien glinsteren. Maar ik was niet echt verbaasd toen haar ogen nog net zo droog waren als eerst, alleen aan haar diep ongelukkige uitdrukking en haar schokkende schouders was te zien dat ze gehuild had. Ze toverde met moeite een lach op haar gezicht. Ze hoefde zich niet groot te houden. Waarom deed ze dat dan? Wilde ze me beschermen tegen haar gevoelens?

"Hoi Edward. Sorry het is gewoon...Berend...Hij...Hij is dood." Ze deed echt moeite om niet weer te gaan huilen. Nog geen halve seconde later stond ik naast haar. Ik wilde haar omhelzen maar ik wist dat dat niet gepast zou zijn. In plaats daarvan plaatste ik mijn hand op haar schouder en kneep er bemoedigend in.

"Ik vind het zo erg voor je." Plots verstijfde ze.

"Je wist het?" Vroeg ze stomverbaasd. Ik knikte.

"Ik vond dat je vader het je moest vertellen." Verklaarde ik.

"O, juist ja...Hoe lang wist je het al?" Vroeg ze. Ze klonk een beetje geïrriteerd.

"Niet lang nadat we wakker werden hoezo?" Ze veerde recht.

"Dus je wist al uren dat mijn verloofde, de man van wie ik zielsveel hield en de vader van mijn kind dood was en je dacht er niet eens aan om me ook maar op dat nieuws voor te bereiden?" Ik snapte haar niet helemaal. Wat was er aan de hand. Ik probeerde een antwoord te bedenken maar voor ik mijn mond weer opendeed hief ze haar handen in de lucht om me het zwijgen op te leggen.

"Weet je wat, laat ook maar. Ik wil het niet eens meer weten. Ik ga jagen." En met die woorden verdween ze mij verward achterlatend. Was ik haar nu kwijt?

Ze bedoeld het niet zo. Hoorde ik Carlisle achter me denken.

"Hoe dan wel?"Vroeg ik wanhopig.

Ik ken haar, ze voelt zich schuldig over dit alles en daarbij zijn de emoties van nieuwelingen over het algemeen nogal wisselvallig. Ze is niet boos op jouw maar op zichzelf. Vertrouw me maar.

Ik hoopte met alle cellen en chromosomen van binnen dat hij gelijk had.