00,02

Jesse Arthur McCartney

Rustig tikte ik met het ritme van mijn, aankomende, nieuwe hit, I hope so, mee op mijn been, ondertussen keek ik richting mijn manager die ruzie aan het maken was met een van de werknemers van Sony, ze wouden mijn nieuwe single niet opnemen, ze vonden hem 'niet de moeite waard'. Goed misschien was ik de laatste tijd ook wel een beetje in de 'vergetenheid' terechtgekomen, maar ik was druk bezig mijn status weer op te krikken en ik bereidde ondertussen mijn come-back voor. Alleen zonder studio ging dat natuurlijk niet lukken. "WEET JE WAT? WEET JE WAT, JE KUNT HEM HIER KRIJGEN!" Hoorde ik mijn manager schreeuwen en hij stak zijn middelvinger op, geschokt keek ik eraar. Goed, volgensmij moest ik opzoek naar een nieuwe studio. Mijn manager Floyd stormde de studio uit en wenkte mij. Ik schudde mijn blonde haren nog even goed en liep toen rustig achter hem aan. "Ging lekker of niet?" Zei ik even grinnikend, rustig slenterde ik achter hem aan richting mijn witte Range Rover, toen we buiten stapte schermde ik mijn gezicht af voor de felle flitsen. Floyd riep rustig door en ik stapte achter het stuur. "Wat nu?" Vroeg ik toen ik de weg op scheurde en even een blik in mijn achteruitkijk spiegel wierp. "Ik had al langer contact met Warner studio, waarschijnlijk kun je daar je come-back verder voortzetten.." Verzuchtte mijn manager. Ik glimlachte even en knikte, Warner studio's had een goeie naam. "Perfect.." Mompelde ik terwijl ik mijn auto rond. Waar zat Warner studio eigenlijk? Wacht, was dat niet in LA? "Floyd? Is die studio niet in LA?" Vroeg ik redelijk in schok. Mijn manager keek me even serieus aan en knikte rustig. "Sorry Jesse, maar je carriere gaat toch écht voor.." Ongelovig staarde ik voor me uit, moest ik alles hier opgeven in NY? Mijn vriendin? Mijn vrienden? School? Familie? Alleen maar voor mijn carriere? "Ik ga nog naar school remember?" Zei ik zacht en ik draaide de oprit op van mijn enorme villa, mijn moeder stond al voor de ramen en ze zwaaide naar ons zodra ze ons zag. Ik zwaaide even terug. "Jesse.." Verzuchtte Floyd. "Goed, ik zal het eroverhebben.." Mijn humeur was gedaald naar een punt onder nul, zuchtend gooide ik het portier los en stapte ik naar buiten, op naar de confrontatie met mijn moeder.Ondertussen belde Floyd naar Warner studio, om te bevestigen dat ik hun als studio nam, en ik volgende week het contract zou ondertekenen. Waarschijnlijk had hij 'ik-zal-het-er-over-hebben' opgevangen als een 'ja'. "FLOYD!" Riep ik uit en ik gooide mijn armen omhoog. Hij maakte een gebaar van; 'nu-niet' en ik keek verslagen voor me uit. Daar ging mijn ó zo perfecte leventje, mijn leventje zou zich vanaf volgende week voort zetten in LA. Op een wild vreemde school, waar ik natuurlijk in no-time vrienden zou maken. En op een onbekende studio, waar ik natuurlijk in no-time bovenaan de lijst stond. Stiekem had ik best wel een hoge dunk over mezelf, maar dat verwachtte iedereen van een popster toch? Of niet? Zie je ooit een popster die onzeker is? No.