007 Effe a Break <3

Mary Bendué

Ik loop naar het muziek lokaal, een lokaal dat al sinds het tweede jaar dat ik hier was niet meer gebruikt werd. Gelukkig hadden ze de instrumenten wel laten staan. Hoe dichter ik bij het lokaal kom hoe meer ik het geluid van een gitaar hoor. Ik kijk door het kiertje van de openstaande deur en zie daar tot me grootte verbazing Draco. Als hij klaar is legt hij de gitaar weg en komt deze kant op. Als hij me ziet staan worden zijn ogen groot. "Wat doe je hier?!" Snauwt hij. "Hetzelfde als jij, muziek maken." "Hoe durf je me af te luisteren." Hij zet uitdagend wat stappen naar voren. "Doe me alsjeblieft geen pijn, het spijt me." Hij zet een stap terug en bekijkt me in elkaar gekrompen houding. "Ik doe je geen pijn dus ga maar weer normaal staan."

"Hoelang speel je al gitaar?" "Sinds ik hier op school zit, me ouders haatte het." "Ik speel piano." "Hoelang?" "Sinds ik zeven ben, me ouders vinden het geweldig." Hij kijkt naar beneden. "Fijn voor je." Mompelt hij. "Waar was je mee bezig?" "Iets van mezelf." "Het klonk goed." "Speel jij eens." Ik schud me hoofd. "Ik kan niet spelen met iemand erbij." "Wat een onzin, je ouders horen het toch ook?" "Dat is anders." "Doe nou maar." Ik sta uiteindelijk toch op en ga achter de piano zitten. Ik laat me vingers op de toetsen glijden en zing zachtjes mee. "You're little hands wrapped around my finger. And, it's so quiet in the world tonight. You're little eyelids flutter cause you're dreaming so, I tuck you in. Turn on your favorite night light. To you, everything's funny. You got nothing to regret. I'd give all I had, honey. If you could stay like that." Ik stop met spelen en kijk naar me vingers. "Verder was ik nog niet." "Voor wie is het?" "Me zusje, ze is vijf." Hij glimlacht. "Het is mooi.