O3.

Roselyn Valentina Patterson

Twee weken later was het dan zover. Het grote feest van m’n vader. Ik had er toch wel zin in. Misschien werd het wel heel leuk. Ik trok mijn nieuwe jurk aan die ik vorige week samen met mijn moeder gekocht had. Het was liefde op het eerste gezicht en ik kon dan ook niet wachten om hem aan te mogen. Nu was het dan eindelijk zover. Toen ik mijn jurk aangetrokken had ging ik mijn haren krullen. Toen dat gedaan was bracht ik wat make-up aan op mijn gezicht. Ik trok mijn pumps aan, pakte het bijpassende tasje van m’n bureau en liep toen de trap af. ‘Hee liefje. Wat zie jij er mooi uit.’ Complimenteerde m’n moeder me terwijl ze me even bewonderde. Ik glimlachte. ‘En wat zit je haar mooi.’ Ze streek even door mijn gekrulde bruine haren. ‘Dankje mam. Jij ziet er ook super uit.’ M’n moeder lachte haar tanden bloot en liep toen naar boven om te kijken waar m’n vader bleef.

Even later zaten we in de limousine die ons naar de locatie bracht. Het was een privé-feest dus paparazzi was ten strengste verboden. Gelukkig maar. Ik hield niet van paparazzi. Maarja, wie hield daar nou wel van? Ja, waarschijnlijk alleen mensen die aandacht tekort kwamen en graag in de spotlight wilden staan. Maar ik behoorde niet tot die soort. De limousine kwam langzaam tot stilstand. We stapten uit de auto en liepen het gebouw binnen. Het was ondertussen half 8. Om 8 uur zou het feest beginnen. De eerste gasten kwamen daarom ook al vijf minuten van tevoren aanzetten. Rond half 9 waren zo ongeveer alle gasten er. En het wemelde inderdaad van de vele artiesten. Ik had al een gesprek gehad met Katy Perry en nu zag ik Bruno Mars alweer mijn kant opkomen. Ik vond het niet erg. Ze deden allemaal gewoon alsof ik erbij hoorde. Niet dat flauwe fake gedoe om gedwongen aardig te zijn omdat ik “de dochter van” was. Op school liepen er wel veel van dat soort rond. Ze deden dan zo fake tegen mij, waarschijnlijk alleen maar om zo ook in aanraking te komen met beroemdheden. Nee, ik trapte daar nooit in en negeerde ze dan altijd compleet. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door m’n vader die me aantikte. Ik keek hem vragend aan. ‘Yes dad. Zeg het maar.’ ‘Ik had jou toch verteld over die leuke knul? Ik wil je graag aan hem voorstellen.’ ‘Oké, waar is ie?’ M’n vader richtte zijn blik op iets achter me. Ik draaide m’n hoofd en keek recht in twee bruine glinsterende ogen. Zijn donkerblonde haar had hij met een beetje gel in model gebracht en hij had een grote grijns op zijn gezicht. Justin Bieber. Lauren had gelijk. Het was hem. Ik negeerde zijn stomme grijnzende blik en mijn ogen dwaalden af naar zijn kleren. Hij was helemaal in het zwart. Hij had een zwart leren jack aan, een zwarte broek en zwarte schoenen met kleine glinsterende paarse steentjes. Wat een combinatie. Toen ik hem in me opgenomen had, keek ik weer naar zijn gezicht. ‘Hi, ik ben Rose.’ Ik zette mijn liefste glimlach op. ‘Justin.’ Zei Justin toen, nog steeds met een grijns op zijn gezicht. ‘Nou, wat leuk. Veel plezier.’ Glimlachte m’n vader en weg was hij. Ik liet m’n blik nog een keer over Justin glijden en moest toegeven dat hij inderdaad best wel lekker was. ‘Kan ik erbij zitten?’ vroeg Justin terwijl hij even naar de bank knikte waar ik op zat. ‘Het kán wel.’ Zei ik met de nadruk op kan. ‘Maar de vraag is of ik dat wel wil.’ ‘O, nou. Mág ik misschien naast je zitten?’ vroeg Justin toen. Ik knikte. ‘Ja hoor.’ Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Met een nog bredere grijns kwam hij naast me zitten. Ik wist niet dat iemand zo breed kon grijnzen. Mijn mond zou zeker doormidden scheuren als ik zo grijnsde als Justin. Oké Rose. Hele fijne gedachten. ‘Dus…’ begon Justin maar om een gesprek te beginnen. Ik wachtte af, benieuwd wat hij ging zeggen. Ik begon nooit een gesprek. Ik was er gewoonweg te lui voor en ik kon toch nooit een fatsoenlijk onderwerp verzinnen dus liet ik dat klusje mooi over aan anderen. Net zo handig, toch? ‘Dus jij bent Rose.’ Zei Justin. ‘Oké, dat was echt een verschrikkelijk slechte openingszin. Zelfs ik had nog wat beters kunnen verzinnen. ‘Jep, Roselyn Valentina Patterson om precies te zijn. Dat is mijn volledige naam.’ Justin knikte. ‘Mooie naam. Mijn volledige naam is Justin Drew Bieber.’ Het leek alsof hij helemaal trots was op zijn naam. Ik knikte. ‘Top.’ Hij glimlachte even naar mij en schoof toen een beetje ongemakkelijk heen en weer op de bank. Oké, hij kon dus ook geen normaal gesprek startten. Dan zou ik het wel doen. ‘Dus, waarom ben je uitgenodigd?’ vroeg ik. Justin keek opgelucht, blij dat ik hem wat vroeg. ‘Ik ben met Usher mee. Je vader heeft al veel met hem gewerkt. Toen ik net bekend werd, heeft je vader ook voor mij een paar optredens weten te regelen.’ Legde hij uit. Opeens begon hij hele verhalen te vertellen over mijn vader en Usher en natuurlijk het allerbelangrijkste: over hem zelf, die me werkelijk niks konden interesseren. Verveeld keek ik om me heen. Iedereen was aan het praten en er stond een rustig achtergrond muziekje op. Tijd om daar eens wat verandering in te brengen. Ik stond op zonder ook nog maar iets tegen Justin te zeggen en liep naar de draaitafel. ‘Ik denk dat het maar eens tijd wordt voor echte muziek.’ Zei ik tegen de DJ terwijl ik even lief met mijn ogen knipperde. De DJ moest glimlachen. ‘Alles voor zo’n mooie meid.’ Zei hij.