Chapter 7.

Het was al laat. Nachten waren saai voor geesten. We konden niet echt slapen. We konden wel onze gedachtes de overhand geven. Dan leek het alsof we sliepen. Toen bedacht ik me dat het de eerste avond was dat school weer was begonnen. Dat betekende dat Henk een feest zou geven in de kerkers. Vrolijk zweefde ik door de deur naar de leerlingenkamer. Het was nu 12 uur 's nachts, dus logischerwijs was er niemand meer. Ik zweefde door het schilderij van de Dikke Dame naar buiten - van binnen naar buiten ging wel - en vervolgde mijn reis richting de kerkers. Henk was misschien dood, net als mij, maar zijn feestjes waren levend en fantastisch. Zelfs Jenny kwam af en toe eens langs. Jenny was in hetzelfde jaar als mij gestorven, maar ik had haar nooit echt gekend. Ze kon best aardig zijn, maar meestal was ze gewoon een zeur. En dan heb ik het nog niet over haar verschrikkelijke crush op Harry.
Toen ik in de buurt van de kerkers kwam hoorde ik het gezellige gelach al en Henk zijn gezang. Geesten konden misschien niet dronken worden, maar sommige waren verdomd goed in het doen alsof. "The Party Queen has arrived!" schreeuwde ik toen ik door de deur heen zweefde. Meteen kwam Henk op me af. Hij pakte mijn hand en duwde er een kus op. Dat was het handige van omgaan met geesten, je ging niet door ze heen. "Nu kan het feestje echt beginnen." grinnikte hij. De muziek schalde door de stereo en ik vroeg me af wie de muziek had aangezet, maar vooral wie hem weer uit ging zetten. Ik pakte Henk zijn hand en trok hem mee op de dansvloer. Daar stonden wat ridders die zo nu en dan in het kasteel waren. Ook de bloederige baron, de grijze dame en de dikke monnik waren aanwezig. Hen kende ik niet zo goed als Henk. Ik mocht Henk al toen ik nog leefde. Samen dansten Henk en ik de hele nacht. Henk deed zijn wel bekende impressies van Sneep en Perkamentus en de dikke monnik kon niet stoppen met lachen. Af en toe vroeg ik me af of een deel van de geesten gestorven waren toen ze dronken waren. Ze waren letterlijk geschift af en toe. Rond een uur of drie kwam een chagrijnige Sneep om het feestje te beëindigen. Natuurlijk namen de geesten hem dat niet echt in dank af en ze hebben hem waarschijnlijk de hele avond lastig gevallen.
Toen Sneep het feestje had beëindigd nam ik afscheid van Henk en zweefde ik terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Ik had geen zin om te lopen nu, dat duurde te lang. "Knarkloppertjes soep." zei ik tegen de Dikke Dame die me chagrijnig aankeek omdat ik haar wakker had gemaakt. "Stomme geestenfeestjes." mompelde ze zachtjes toen ze de deur voor me opende. Ik grinnikte. "Dank je." In de leerlingenkamer van Griffoendor was het zoals verwacht leeg en stil. Het haardvuur was nog aan en ik ging ervoor zitten. Wat veel mensen niet wisten is dat je als geest wel warmte kan voelen. Ik hield van de warmte, zoals veel andere dingen zorgde het ervoor dat ik me levendiger voelde. Alsof het me nieuwe energie gaf, een soort slapen was het eigenlijk. Plotseling hoorde ik dat er boven een deur openging. Ik was verbaasd, wie zou er nu nog wakker zijn. Snel keek ik op de klok, het was ondertussen al half 4 's nachts. Ik luisterde nogmaals en ik hoorde langzame voetstappen op de trap. Ik keek nu en ik zag een betraande Hermelien naar beneden komen. Meteen vloog ik op haar af. "Wat is er aan de hand?" vroeg ik bezorgd. "He-et Spij-ijt me-me zo!" snikte ze en ik was even verbaasd. Waarom zou ze spijt hebben. Toen herinnerde ik me ons niet zo gezellige moment van deze avond. "Ach Hermelien toch, het is allang weer goed!" fluisterde ik. "Het is goed." Ze veegde haar tranen weg en een klein glimlachje verscheen. "Ik had het nooit mogen zeggen.." "Stil nou maar, we hebben het er niet meer over. En ik zou het op prijs stellen als je het niet tegen Harry of Ron zegt oké?" Ze knikte. "Dat beloof ik." antwoordde ze plechtig. Ik keek nog een keer naar de klok. "Hup! Ga nu maar slapen. Morgen is je eerste les van mij en waag het eens om daarbij in slaap te vallen." zei ik met een knipoog.