1)Dood en dan?

Edward P.O.V.

Ik was nu al twee jaar weg.
Bella zou onderhand toch wel over me heen zijn? Ik moest gewoon weten hoe het met haar ging. Ik wist zeker dat ik het wel zou aankunnen. Ik moest mezelf gewoon herinneren aan mijn voornemen om haar ware niet te vermoorden, dat was alles. Uiteindelijk was dat het ergste wat er kon gebeuren, toch? Dat ze verliefd was op een ander.
Het ergste wat ik kon tegenkomen, was dat ze in de armen van een ander lag.
Ik was er bijna. Nog even en ik zou het mooiste gezicht ter wereld weer zien. Ik zou haar zachte lieve stem horen. Zou ik haar horen lachen? Ik hoopte het.. Nog een paar kilometer..
Neee!
"Bella, alsjeblieft. Wees niet dood. Niet doen, blijf! Ik smeek het je!"
Dit kan niet waar zijn.. "Emily! Bel een ambulance!"
Ik schrok van de gedachte.
Ik wist nog heel goed van wie die stem was, Jacob Black.
Ik wilde niet horen wat hij dacht. Bella.. Nee, het kon niet. Het mocht niet.. Ze, ze kon niet.. Nee, alsjeblieft.
Niet nu, niet net nu we haar te pakken hebben.
"Bella, hoor je me? Alsjeblieft, niet opgeven. Er is geen gevaar meer. Je hoeft niet meer bang te zijn dat iemand iets overkomt. Hoor je me? Alsjeblieft. Open je ogen. Adem, doe iets. Alles behalve dood gaan. Ik doe alles. Als je maar niet.." Jacob snikte en smeekte. Nee..
Ik was nog maar een kilometer verwijderd van haar huis, maar ik wilde haar niet zo zien. Jacob dacht terug aan betere tijden. Aan alles wat het beeld van haar stervende gezicht weg kon houden.
Dit waren herinneringen waarin ze gelachen had.
Aan toen ze gedanst hadden op het eindejaarsbal, aan hoe ze gelachen hadden. Aan een uitje naar de film. Aan wandelingen langs het strand in La Push. Aan de plannen die ze hadden gemaakt, de dromen, de beloftes.. Aan haar gezicht, haar ogen, haar stem, haar lach.
Alles wat ik nodig had om te leven.. Maar ze zou nooit meer lachen.
Ze was dood. Weg, voor altijd.
Het was definitief nu ik de woorden gedacht had. Er knielde een vrouw bij Jacob neer -hij had haar Emily genoemd- die Bella's pols nam.
"Jacob." Nee, ze mag het niet zeggen.
Ik wil het niet horen. Bella, mag niet dood zijn.
Alles liever dan dat. Zelfs al zou ze in een bloedzuiger veranderen, dan nog zou ik dat liever hebben dan dat ik haar kwijt zou zijn. Hij schudde zijn hoofd.
"Het is niet waar! Ze mag.. Ze kan niet.." mompelde hij.
"Jacob, ze is.. Ze is weg. We kunnen niets meer voor haar doen.." Ik voelde Jacobs pijn. Een verzachte versie van mijn pijn, maar gelijkaardig.
Hij was het dus.
Haar ware. De man die haar gelukkig had moeten maken. En dat geluk was haar alsnog ontnomen. Door mij.
Wel, wel, wel. Wat hebben we hier? hoorde ik achter me.
Het is die bloedzuiger die Bella gedumpt heeft.
Quil, laat het. Dit is iets wat Jake moet doen.
Ik hoorde instemmend gemompel. Wat was dit? Ik had deze soort van een gesprek al eerder meegemaakt, de eerste keer dat we hier waren. Maar dat wilde zeggen dat..
Ik draaide me om en keek naar de grote wolven die nu voor me stonden.
Het waren er vier. Een grijze, een zandkleurige, nog een grijze met zwarte vlekken op zijn rug en één met een chocoladekleurige vacht. Ik was niet bang voor de wolven, ik was eerder dankbaar dat ze er waren.
Ik hoefde niet naar Italië, dat was al iets. Ik zou zo in ieder geval sneller bij haar zijn.
Of op zijn minst verlost van de pijn.
De brandende lege pijn. Alsof de wonde in mijn borst verspreid was over mijn hele lichaam.
Nee, het was zelfs nog erger. Ik kon het onmogelijk precies beschrijven. Het enige wat ik nu duidelijk begreep in deze allesoverheersende pijn, was het simpele feit dat ik het niet meer kon verdragen om te leven. De rest deed ik op automatische piloot.
"Wie zijn jullie?" vroeg ik, mijn stem klonk doods.
Het kon me allemaal niet schelen. Zolang ik maar zou sterven.
Ik had niets te vrezen. Het allerergste wat mij kon gebeuren, was gebeurd.
Alsof je dat zelf niet weet. Smerige bloedzuiger.
Quil kappen! Echt, je moet je leren inhouden!
Seth, zou jij Sam en zijn roedel willen halen? Ik vind dat zij hier ook wat over te zeggen hebben. Hoewel de eindbeslissing volgens mij bij Jake ligt.
Hè, toe nou Leah. Waarom krijg ik altijd de rotklusjes? Jij bent toch de snelste? Ga jij maar.. Waar is Jake trouwens?
Die wilde kijken of die rooie Bella iets had aangedaan. We hadden niet de kans om te kijken of ze in orde was toen we die rooie grepen. Emily is bij hem. Ik voelde hoe er een schok door me heen ging, en nog één, en nog één. Ze volgden elkaar steeds sneller op en het duurde even voordat ik besefte dat ik huilde zonder tranen. Ik zakte door mijn knieën en sloeg mijn handen voor mijn gezicht.
De wolven waren even afgeleid door mijn vreemde gedrag.
"Bella... Is.. Dood," stootte ik snikkend uit.
Wat!? Dachten ze allemaal tegelijk. Ik werd me vaag bewust van het feit dat Bella's vriendenkring tegenwoordig voornamelijk leek te bestaan uit gigantische honden. Maar het maakte me eigenlijk niets meer uit. Bella was weg. Hun pijn was niet alleen om hun eigen verlies.
Arme Jake.
Hier komt hij nooit bovenop.
Ik zou nu liever niet in zijn hoofd zitten.
Ja, hij heeft nu echt geen behoefte aan ons medelijden..
Maar wat doen we met hém? De aandacht was weer op mij gevestigd.
Hmmm. Laten we eerst eens zien wat hij te zeggen heeft, stelde één van de wolven voor. De anderen stemden in. Ze leken even te aarzelen, maar uiteindelijk stapte de grijze wolf met vlekken naar voren.
Wat doe je hier Bloedzuiger? Waar is de rest van je familie?
Ik probeerde me op zijn vraag te concentreren. Ze zouden me pas vermoorden als ze hun antwoorden hadden.. Maar wacht eens even.
"Hoe.. Hoe weten jullie..?"
Bella, heeft ons alles over jullie verteld. Nou, ze vertelde het aan Jacob. Nadat ze ons geheim ontdekte. We weten dus van je gave. Antwoord nu op onze vraag. Het klonk heel officieel. Alsof hij een ambassadeur was.
"Mijn familie is hier niet. Ik kwam kijken hoe het met Bella ging. Ik wilde weten of het goed ging met haar. Ik kon gewoon niet langer wegblijven. Ik moest het weten. Ze is dood.." Dat laatste klonk als een jammerklacht, ik kon het niet eens meer op brengen om mijn rug recht te houden en de wolven aan te kijken en zakte volledig in elkaar als een hoopje ellende. De wolven hadden haast medelijden met me.
Kijk hem nou. Hij lijkt het echt erg te vinden..
Seth, doe niet zo belachelijk. Als hij echt van haar hield, waarom heeft hij haar dit dan aangedaan?
Weet ik veel. Ik bedoel, misschien moeten we zijn kant eens..
Seth, je wordt toch niet week hè?
Nee, ik vind gewoon dat hij het recht heeft om zich te verdedigen.
Goed dan. Maar dit doen we beter met Jake erbij. Gaan we hem halen?
Nee, ik heb een beter idee. Plots klonk er gehuil.
Ik keek op en zag dat de zandkleurige wolf jankte. Al snel deden de anderen mee. Na een kleine minuut hielden ze op en keken even naar mij. Het duurde even voor het tot me doordrong dat ze wilden weten of Jacob kwam.
Ik concentreerde me. Als ik meewerkte, was het sneller voorbij.
Dan was ik sneller verlost van de pijn.
"Hoor je dat Jake? Jake? Waar.. O mijn god!" schreeuwde Emily.
Jacob had gemerkt dat Bella's hand op een vreemde manier om haar middel geslagen was, alsof ze die plek wilde beschermen. Hij had haar shirt opgetild en de gigantische blauwe plek op haar zij gezien. Hij had er tegenaan geduwd en gemerkt dat hij geen spieren voelde. Het was een gruwelijk aanzicht.
"Helemaal doorgescheurd," mompelde hij geschokt. Hij keek weg van het gruwelijke beeld en keek naar het westen. Naar de plek waar het gehuil vandaan kwam.
"Ze hebben me misschien nodig. Bel toch maar een ambulance, Emily. Ze, ze moet hier weg. Charlie mag haar niet zo zien." Door de hevige schok klonk hij erg zakelijk, maar ik voelde hoe diep zijn pijn was.
Ik rilde helemaal door wat ik net gezien had.
En? Dachten de wolven tegelijk, maar elk op een andere toon. Sommigen ongeduldig, anderen bang. Één had zelfs medelijden. De jongste wolf die ze Seth noemden.
"Jacob komt. Hij heeft ontdekt waar Bella aan ge-gestorven is. Een inwendige bloeding.. Buikspieren volledig doorgescheurd. Verschrikkelijk pijnlijk.." Het klonk alsof ik aan het raaskallen was. En dat vonden de wolven ook.
Sommigen voelden afschuw, anderen pijn, en één had medelijden met mij. Seth, alweer.
Seth, het is een bloedzuiger, die verdienen geen medelijden.
Klep dicht, Leah. Quil, Embry, ik weet niet, maar misschien is het beter als Jake hier niet onvoorbereid aankomt.
Voor één keer zeg je eens iets erg verstandigs. Wij rennen hem wel tegemoet. En toen draaiden de gevlekte en de chocoladekleurige wolf zich om en liepen weg. Niet veel later was hun aanwezigheid niet meer te merken in de roedelgeest.
Ik luisterde niet naar de gedachten van de wolven, maar volgde de twee wolven die zich ondertussen in jongens hadden veranderd en hun vriend tegemoet liepen.
"Hé, Jacob. We hoorden het van Bella.. Het, we vinden het echt vreeslijk voor je.." Jacob stak zijn hand op om hen te laten merken dat hij er niet over wilde praten. Hij vroeg zich niet eens af hoe ze dat wisten, zo erg was hij in beslag genomen door zijn verlies.
"Waarom riepen jullie? Is er iets mis?" vroeg hij doods.
De twee vrienden wisselden een blik. Waarom schoten ze niet op?
Dit was nodeloos uitstellen van executie.
"Wel, er is niets mís maar.. Wel, we zijn een bloedzuiger tegengekomen.." Jacob onderbrak de jongen -Embry- zuchtend.
"Je weet toch wat je daarmee moet doen? Daarvoor heb je mij niet nodig."
De jongens voelden zich even ongemakkelijk.
"Wat?" vroeg Jacob, nog altijd op een doodse toon.
"Wel, het is een Cullen en.." Jacobs woede was bijna beangstigend toen hij die naam hoorde. In zijn ogen was mijn familie de schuld van alle problemen van de afgelopen twee jaar.
Door ons waren hij en zijn vrienden wat ze waren.
Door ons -en vooral door mij- was Bella zo lang zo ongelukkig geweest. Door ons was ze dood.. Hij probeerde de nare herinneringen te onderdrukken, maar hij zwoer zichzelf om mij te gaan zoeken en me precies uit te leggen wat ik had aangericht. Ik slikte bij de gedachte.
Geen snelle dood dus.
Hij zou het rekken, me met zo veel mogelijk pijn en schuldgevoel opzadelen, zodat ik die mee kon nemen naar de hel.
Het kon me niets schelen. Het enige waar ik mee zat, was de vraag of ik Bella 1 keer mocht zien. Om te zeggen hoe het werkelijk zat..
Maar waarschijnlijk hoefde ik me daar sowieso geen zorgen over te maken. Geen ziel, geen hel. Hoewel ik het wel verdiende.
"Die stuur je maar weg. Jezus ik weet dat ik alfa ben, maar jullie kunnen toch wel voor jezelf nadenken?" Jacob was geïrriteerd. Hij was niet in de stemming om kleine probleempjes op te lossen.
"We vonden dat jij het recht had om over zijn lot te beschikken.." Toen besefte Jacob waar zijn vrienden het over hadden.
"Waar is het monster?" Hij vond me niet menselijk genoeg om als persoon benoemd te worden. Ik begreep wat hij bedoelde. Wie anders dan een monster zou iemand als Bella zo achterlaten? Zonder bescherming.
"Een eindje verderop. We wilden niet dat het je overviel.." Maar Jacob luisterde al niet meer. Hij deed zijn uiterste best om niet te ontploffen. Hij wilde niet dat hij nu de anderen in zijn hoofd had. Hij liep zo snel mogelijk in de richting die Quil had aangewezen.
"Raar maar waar; Seth had gelijk toen hij zei dat we hem hier maar beter op konden voorbereiden. Moet je nagaan hoe erg het was geweest als hij het daar ontdekte," Mompelde Quil. Embry knikte.
"Jij!" riep Jacob, toen hij op de kleine open plek was aangekomen, waar ik nog steeds ineengedoken zat. Ik voelde hoe hij me overeind trok, ik deed niets om hem tegen te houden. Ik hoorde gejank.
Jezus, Seth. Wees toch niet zo'n baby.
Leah, als je nog één zo'n opmerking maakt, bijt ik je staart eraf!
"Wat is er Seth?" mompelde Jacob, zonder zijn woedende blik van mij af te wenden. De jonge wolf liep weg om zich te veranderen. Ondertussen luisterde ik noodgedwongen naar Jacobs veel te luide gedachten.
Ik zou willen dat ik hem kon vermoorden! Maar hij zal boeten, boeten voor wat er met Bella gebeurd is. Hoor je me? Maak je klaar om te zwelgen bloedzuiger, want ik zweer je dat zelfs de hel niets vergeleken is bij wat ik voor jou in petto heb! dacht hij. Hij hield zijn plan wat vaag, maar ik wist zeker dat hij gelijk zou krijgen.
"Jacob, ik vind dat we zijn kant eerst moeten horen. Misschien.."
"Seth," onderbrak Jacob hem. Ondertussen stonden Quil en Embry er weer bij in hun wolven gedaantes.
"Je bent een veel te aardig joch. Voor sommige dingen zijn er geen smoesjes. Of wel, bloedzuiger? Wat voor briljante verklaring heb je hiervoor?" Hij liet me los en keek me aan met een moorddadige blik. Maar ik zag meer dan dat. En wat ik zag was te erg voor woorden.
Ik zag Bella, klein en gebroken in het bos liggen. "Hij is weg," mompelde ze. Ze zag er zo verdrietig uit. Ik wist meteen wanneer ze er zo had uitgezien. Dit was hoe ze haar gevonden hadden. Ik had haar zo erg gekwetst, dat ze er niet veel beter uit had gezien dan ik nu. Ik kromp ineen op de grond toen de man van wie deze herinnering afkomstig tegen haar sprak en ze niet reageerde. Als ze net niet gesproken had, had ik gedacht dat ze dood was. Ze was bleek, haar haren lagen wild om haar hoofd, alsof ze daar dagen lag, in plaats van uren. Het licht in haar ogen was volledig uitgedoofd.
"Of voor dit!?" schreeuwde Jacob.
Dit keer hoorde ik een telefoon gesprek.
"Wat erg Charlie.. En ze wil echt helemaal niets zeggen? Ja, sterkte."
"Hoe gaat het met haar, pap?"
"Ze wil niet eten, drinken of praten. Ze ligt de hele dag in haar bed. Ik hoop maar dat het goed komt."
Toen volgde een ander gesprek.
"Ik ben blij om te horen dat het wat beter gaat. O, denk je dat? Ach, misschien is het gewoon de eerste stap. Geef haar tijd.."
"En?"
"Ze doet weer een beetje normaal, maar Charlie heeft niet de indruk dat ze er echt overheen begint te komen. Hij denkt dat ze alleen maar normaal doet omdat hij er anders ongelukkig van wordt.."
Ik zat weer op mijn knieën ineengedoken op de grond, luid snikkend om wat ik had aangericht.
"Nee, geen verklaring? Wacht, misschien kun je dit wel verklaren."
Hij dacht nu aan een regenachtige middag. Hij hoorde een brullende motor. Hij rende hoopvol naar buiten en zag Bella uit haar auto klimmen. Hij hield zijn uitdrukking in de plooi toen hij zag hoe erg ze er aan toe was. Haar ogen dof, haar huid mistte de gebruikelijke schattige blos, haar haren lagen slap langs haar gezicht. Maar ondanks dit alles was ze nog steeds het mooiste -menselijke- meisje dat ooit door het oog was gezien.
"Nog altijd niet? Wacht maar, je hebt nog niet eens de helft gezien!" Hoe lang zou hij dit doordrijven? Tot ik hem smeekte om de dood? Geen probleem. Ik wilde al niets liever dan dat, al voor hij me dit alles liet zien. Ik was me vaag bewust van de meelevende blik van Seth. Ik keek op en probeerde hem een blik toe te werpen die geruststellend was.
"Jacob, misschien moet je toch eerst.." probeerde hij weer.
"Ik luister heus wel Seth, maar ik eerst."
En weer een herinnering.
Bella sloeg haar armen om haar middel met een gekwelde blik in haar ogen. "Waarom doe je dat? Dat doe je als je verdrietig bent.. Ik wil weten waarom," hoorde ik Jacob zeggen. Het ergste was dat Jacob zich deze dingen perfect kon herinneren. Alsof ze net gebeurd waren. Hij had een veel te goed geheugen.
"Het doet pijn als ik aan ze denk. Alsof ik uit elkaar val," verklaarde ze. Ze had precies het soort pijn gevoeld dat ik te verduren had gekregen. Dat kon niet waar zijn..
Maar Jacob was niet klaar met me. Nu kwam de meest afschuwelijke herinnering van allemaal. Hij dacht er liever zelf niet aan, maar hij vond dat ik dit maar moest weten.
Ik zag hoe hij samen met zijn roedel Victoria te grazen nam. Victoria? Wat? Hoe? En toen viel alles op zijn plaats. Natuurlijk! Victoria was James partner en ze had kennelijk een originele wraak actie bedacht.
Mijn schuld. Als ik de jacht niet had opgegeven, dan had Bella misschien nog geleefd..
Maar Jacob liet me niet bekomen van de nieuwe schok die me volledig op de grond wierp.
Ik zag hoe hij terug ging naar Bella's huis en zijn roedel de opdracht gaf om af te rekenen met Victoria. Hij kwam Emily tegen, maar besteedde geen aandacht aan haar. Hij liep naar binnen in de verwachting een geschokte en misschien zelfs een gewonde Bella aan te treffen, maar de levenloze gedaante op de grond overtrof zijn ergste nachtmerries. Ik voelde zijn ongeloof, zijn pijn. Alles herhaalde zich. Ik herbeleefde alles vanaf het moment dat ik Jacobs gedachten had opgevangen.
"Niet meer, alsjeblieft. Niet meer.." Ik smeekte. Het kon me niet schelen dat dit uiterst vernederend was. Hij had alle recht om zo boos op me te zijn.
"Jake. Zie je dan niet dat hij het echt erg vindt? Hij lijdt! Jake, stop!" zei Seth. Ik hoorde hem overwegen om een wel erg laag argument te gebruiken. Hij wilde zeggen dat Bella het zo niet gewild zou hebben. Ik schudde heftig met mijn hoofd. "Niet doen," fluisterde ik, Seth strak aankijkend.
"Jake, alsjeblieft.. Laat hem zichzelf verdedigen." Jacob zuchtte diep en deed nog een stap naar achteren.
"Dat je het weet, als dat verdrag er niet was geweest, was je allang een pijnlijke dood gestorven," dreigde hij. Ik stond op het punt om te zeggen dat ik het wist en dat ik niets minder verdiende, maar hij ging verder voor ik mijn mond open deed.
"Je krijgt twee minuten om dit alles uit te leggen, dan ga je weg of anders maak ik je alsnog af. En het kan me niet schelen of je familie me dan vermoordt of niet," voegde hij eraan toe. Ik haalde diep adem.
"Ik weet dat het een gigantische fout was om zo laat weg te gaan. Ik had haar met rust moeten laten, dat besef ik beter dan jij denkt. Ik weet dat ik haar onmenselijk diep gekwetst heb. En geloof me, dat idee maakte het voor mij niet bepaald gemakkelijker om mijn fouten recht te zetten." Jacob trok een wenkbrauw op, hij had echt geen idee.
"Denk je echt dat ik alleen maar deed alsof ik van haar hield tot ik er genoeg van had? Wat mij betrof was zelfs de eeuwigheid niet lang genoeg om volledig van haar gezelschap te genieten. Ik was, en ben nog steeds, smoorverliefd op haar. Zij was de enige voor mij en dat zal ze altijd blijven. Ongeacht hoeveel eeuwen ik zou leven. Zij was mijn wereld. De zon verloor haar warmte toen zij uit mijn leven verdween. Het is een wonder dat ik nu pas ben komen kijken. Ik heb me vreselijk hard in moeten houden.." Terwijl ik dit vertelde, besefte ik hoe onzinnig mijn woorden waren.
"Maar, wat maakt het uit dat ik je dit vertel? Ze is dood. Ondanks alles wat ik heb geprobeerd, is ze dood. En dat is mijn schuld.. Je hebt het recht me te doden Jacob, ik zal je niet stoppen." Jacob stond perplex.
"Je ging weg voor haar?" stamelde hij.
"Je, je houdt van haar?" ging hij verder. Hij schudde zijn hoofd.
"Ik kan je niet doden," zei hij uiteindelijk.
"Waarom niet?" vroeg ik.
"Ik kan het niet. Bella zou razend zijn. Zelfs na alles wat je haar had aangedaan, hield ze nog van je. Ik hoorde haar af en toe je naam mompelen als ze weer eens bij ons op de bank in slaap was gevallen. Zij zou het niet willen en ik heb geen enkel excuus om je met een schoon geweten te vermoorden. Je hebt niets misdaan.." Zo eindigde het gesprek. Hij liep terug naar Bella's huis. Hij had gelijk. Toch maar naar Voltera.
Seth keek me aan. Ik wist haast zeker dat hij me iets wilde vertellen.
Ik luisterde naar wat hij dacht.
Als het echt zo pijnlijk voor je is, kan ik je wel helpen. Ik ga je niet vermoorden, maar steek gewoon de grens over, Sam's roedel doet het vast met plezier.. En toen was hij weg.
Ik rende meteen naar de grens. Eindelijk, de pijn zou eindigen. Ik was er bijna. Ik sprong de rivier over en hoorde al snel een andere wolf achter me. Ik voelde iets door mijn schouder snijden en lachte omdat het voorbij was. Toen voelde ik tanden in mijn nek. Een korte scheurende pijn die in het niets viel in vergelijking met mijn emotionele pijn. En toen was alles zwart..

Wil er iemand dat ik een vervolg hoofdstuk schrijf? Drie ja's en hij wordt aangemaakt.