O2.

Roselyn Valentina Patterson

Het was alweer een paar weken later en het feest van m’n vader kwam dichter en dichterbij. ‘Heb je al zin in het feest?’ vroeg Lauren aan mij toen we bij wiskunde zaten. Ik haalde m’n schouders op. ‘Ja, misschien. Een beetje.’ Lauren keek me aan alsof ik gek was geworden. ‘Niet?! Maar waarom niet? Allerlei artiesten komen er. Dat is toch gewoon amazing!’ ‘Ja, precies. Daarom juist. Al die artiesten heb ik al gesproken of gezien dus er is niks nieuws meer aan en ze zijn allemaal veel ouder dan mij. Jij mag wel voor mij in de plaats gaan als je wilt.’ ‘Niet, die secret boy komt ook nog, remember.’ Herinnerde Lauren mij. Ja, Secret Boy. Zo hadden we hem gedoopt. Eigenlijk kon mij die jongen niet echt veel interesseren. Het was vast zo’n saaie standaard artiest die een ego had van hier tot tokio en als dat écht zo zou zijn, dan kreeg hij dat die avond gelijk van mij te horen, want zo was ik nu eenmaal. ‘Wie zou het zijn?’ haalde Lauren me toen uit mijn gedachten. Ik haalde m’n schouders op. ‘I don’t know. Het kan me ook niet echt interesseren. Hij is waarschijnlijk toch alleen maar met zichzelf bezig.’ Lauren negeerde mijn opmerking en dacht diep na. ‘Hmm… misschien is het een van de Jonasjes wel?’ zei Lauren dromerig. Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Nee, niet hun. Ze zitten trouwens niet eens in mijn leeftijdscategorie. Die Kevin is al getrouwd.’ ‘Ja, je hebt gelijk.’ Zei Lauren. Ze fronste haar wenkbrauwen weer. ‘Big time rush dan?’ Ik trok een moeilijk gezicht. ‘Hmm, ja dat kan. Maar m’n vader had het niet over een groep eigenlijk.’ ‘Misschien komt er wel maar één van de groep.’ Opperde Lauren. ‘Ja, zou kunnen.’ ‘Hmm, geen groep dus… Aah, ik weet het al. Het is gewoon Cody Simpson!’ ‘Nee, niet hem. Hij is nog maar veertien Lauren!’ Ik schudde wild m’n hoofd. ‘Tja, dan weet ik het ook niet meer.’ Zuchtte Lauren. ‘Zouden mevrouw Miller en mevrouw Patterson misschien stil willen zijn?’ klonk de stem van meneer Williams door de klas. ‘Ja meneer. Doen we!’ zei Lauren terug. ‘Heel fijn Lauren.’ Grinnikte hij en hij richtte zijn aandacht weer op een leerling die hij iets aan het uitleggen was. Ik boog me voorover en las de som in m’n boek. Net toen ik het antwoord op wilde schrijven schrok ik van Lauren. ‘Oh my… Ik weet het Rose!’ Riep ze door de klas heen. De hele klas, inclusief de leraar, keken mij en Lauren nieuwsgierig aan. ‘Als het over wiskunde gaat is dat heel mooi.’ Zei Meneer Williams. ‘Ja tuurlijk, meneer.’ Lauren keek hem overtuigend aan en boog zich toen naar mij toe. ‘Het is gewoon Justin Bieber! Hij is net zo oud als jou.’ Ik keek Lauren met verschrikte ogen aan. ‘Dan mag je gelijk in mijn plaats. En daarbij, hij kan het niets eens zijn want mijn vader had het over een “goeie knul” en ik kan me niet voorstellen dat die Bieber zo’n goeie indruk heeft achtergelaten bij mijn vader. Hij heeft echt een gigantisch groot ego.’ Ik schudde weer wild mijn hoofd. Lauren haalde zijn schouders op. ‘Maar hij is wel hot.’ Ze wiebelde met haar wenkbrauwen. ‘Ja, dat misschien wel.’ Mompelde ik. ‘Ach ja. Ik zie het wel. En anders vermaak ik me ook wel in m’n eentje.’ Het kwam er zieliger uit dan ik had bedoeld. ‘Aah, schatje. Ik zal aan je denken als jij lekker tussen de beroemdheden rondloopt en ik zielig thuis op de bank naar verschillende videoclips aan het kijken ben.’ Beurde Lauren me op. Ik moest toch even lachen om Laurens zin. Lauren had gelijk. Ik had tenminste zo’n leuk feest. Dat konden niet veel mensen zeggen. ‘Je hebt gelijk. Ik zal ook aan jou denken.’ Grinnikte ik. ‘Dames, ik weet dat socializen heel belangrijk is, maar dat is wiskunde ook dus het lijkt me verstandig dat jullie even iets gaan doen.’ Zijn stem klonk ietwat geïrriteerd. We knikten en bogen ons weer over wiskunde.