Onomkeerbaar.

Het spijt me.
Het lijkt alsof ik in een eindeloze put val. Overal beschaamde blikken in mijn richting. Ze zijn niet meer trots op me, ze vragen zich af wie dat doorgedraaide kind is, dat kind dat ooit anders was, dat kind dat ooit alles goed deed en heel gewoon was. Waar is dat kind gebleven? Vragen ze zich af…
Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien, ongedaan maken wat ik heb gedaan. Ik heb het verprutst. Dit is niet goed te maken. Niemand zal het me ooit vergeven.
Ik heb me altijd al op het randje bevonden, het randje tussen goed en kwaad. Op het eind kon ik het niet meer, ik verloor mijn evenwicht. Werd kwaad, moest iets doen. Nu is het te laat. Ik kan er net zo goed een eind aan maken. Mijn leven is al zo goed als over. Het zal alleen maar erger worden, ik zal me nog meer schamen. Ik heb iedereen ten schande gemaakt. Alleen maar door één ding te doen. Een verschrikkelijk ding. Ik walg van mezelf. Ik haat mezelf.
Er zijn momenten waarop ik terugdenk aan de dag waarop ik alles onomkeerbaar veranderde. Dan siert een grimas mijn gezicht en zit ik te grinniken in mezelf. Dan denk ik dat ik gek geworden ben. Ik heb ongelooflijk veel spijt van mijn daad, maar ergens, toch ook weer niet. Dan voel ik me juist goed omdat ik dat gedaan heb.
Maar ik ben wel alles kwijtgeraakt. Mijn familie, mijn vrienden, mijn vrijheid. Ze zullen me nooit meer laten gaan, ik heb de lijn overschreden, ik heb mijn kant gekozen. Ik wou dat ik weer op dat randje balanceerde, dat ik weer mijn evenwicht verloor, maar niet naar de kwade kant viel, maar naar de goede. Dan was alles anders geweest.

Mother, looking at me.
Tell me, what do you see?
Yes, I’ve lost my mind.

Daddy, looking at me.
Will I ever be free?
Have I crossed the line?