What if I had never let you go.

What if I had never let you go.
Wat als ik je nooit had laten gaan? Dan was je er misschien nog. Dan kon ik je in mijn armen sluiten. Dan kon je me verwarmen als ik het weer eens besterf van de kou. Dan werd ik niet langzaam verteerd door verdriet en een gevoel van schuld. Waarom heb ik je laten gaan? Waarom heb ik dat kunnen toestaan?
De ring om mijn vinger. Hij herinnert me elke minuut aan jou. Aan ons. Dingen die we samen beleefden. En dingen die nog zouden komen.
Elke nacht. Uren liggen draaien en woelen. Denkend aan jou. Tranen volgen hun weg naar beneden. Eindelijk, uitgeput in slaap gevallen. Achtervolg je me in mijn dromen. De laatste blik die ik op je heb kunnen werpen. Het laatste gesprek. Via de telefoon. Vol met ruis. Amper heb ik je kunnen verstaan. Knallen en geschreeuw op de achtergrond. Je huilde. Ik ook. Een laatste keer vertelde je me hoeveel je van me hield en dat je me zou missen. Je wist al dat je laatste uur had geslagen. De verbinding werd verbroken voordat ik nog iets kon zeggen. Zeggen dat je de hoop niet op moest geven. Ook al wist ik dat hopen geen zin had.
In mijn dromen achtervolg je me met het telefoongesprek. Telkens weer hoor ik de knallen en het geschreeuw. Hoor ik je zeggen hoeveel je van me hield. Hoor ik je met schorre stem mijn naam fluisteren. Telkens weer zie ik je gezicht op het moment dat je voor de laatste keer naar me keek. Toen onze wegen zich scheidden. Voor eeuwig.
Wij samen. Jij en ik. Ik en jij. De eerste keer dat ik je blik ving. Ik was gelijk verkocht. De maanden daarna. Liefde bloeide. Vurig en passioneel. Tot het moment van de oproep. Jij voelde je verplicht te gaan. Ook al wist je hoeveel ik je ging missen en hoeveel jij mij zou missen. Je ging. En je werd weggevaagd.
Schuldgevoel dringt mijn aderen binnen. Schuld omdat ik je niet heb tegengehouden. Verdriet omdat ik je mis. Omdat ik van je hou. Maar je nooit meer zal zien.
Wat als ik je nooit had laten gaan?