Verscheurd vanbinnen.

Machteloos.
Ik schreeuw het uit. Niemand die me hoort. Niemand die me ziet. Ben compleet alleen. Ik wil harder gillen, schreeuwen, huilen. Maar het heeft allemaal geen zin. Niks heeft meer zin. Er zal namelijk niks veranderen. Ooit was ik gelukkig. Ooit kon ik het allemaal nog aan. Nu niet meer. Het is me allemaal teveel geworden.

Ik ren door het bos zo hard als ik kan. Een steek in mijn zij maar ik ben niet te stoppen. Niemand die omkijkt. Niemand die me ziet. Mijn blote voeten lijken nauwelijks de met mos bedekte bodem aan te raken.

Plotseling rem ik. Rennen heeft geen zin. Het gevoel van onmacht zal blijven. Het gevoel zal onmogelijk van mijn beenderen weg te schrapen zijn. De rust zal nooit wederkeren in dit hoofd. Langzaam laat ik me vallen op me knieën. Het water in het meer weerspiegelt hoe ik eruitzie. Maar niet hoe verschrikkelijk ik me voel. Een traan sluipt via mijn wang naar beneden en laat zich met een zachte plons in het water vallen. De traan doet het water zachtjes golven en er ontstaan kringen, die klein beginnen, groot worden, en uiteindelijk verdwijnen. Net zoals alles wat leeft. Uiteindelijk zal er niks meer overblijven.

Ooit dacht ik dat ik wist wat er in de wereld omging. Ooit dacht ik dat ik wist wat ware liefde was. Maar dat alles is veranderd door één klein zinnetje. Een zinnetje van slechts vier woorden groot. In totaal twaalf letters. Nooit had ik gedacht dat die twaalf letters samen in dat zinnetje me zo diep konden raken en kapotmaken. Toch gebeurde het. Het raakte me. Diep in mijn hart, en begon me langzaam uiteen te scheuren tot ik niet meer verderkon van verdriet. Niet meer verder kon door het gevoel van machteloosheid dat kort daarna zijn plaats naast het verdriet innam. Machteloosheid omdat ik de waarheid niet kon veranderen, omdat ik er nooit voor had konnen zorgen dat het anders zou lopen, omdat dit mijn lot was.