An deiner seite.

An deiner seite.
Hulpeloos staat het meisje in de regen. Het water in het meer voor haar is zo goed als zwart. Het lijkt alsof de hemel weet wat ze voelt en met haar meehuilt. Dagen, maanden, jarenlang heeft het meisje zich door alles heen kunnen vechten. Maar nu is ze uitgeput. Het vechten heeft al haar energie gekost.
Huilend laat het meisje zich op de grond vallen. Wist ze maar hoe ze door kon gaan. Ze wilt de moed nog niet opgeven, nog niet de hoop opgeven. De hoop dat alles ooit toch nog goed komt. Niemand die haar ziet, niemand die haar schreeuw om hulp hoort. Elke dag een andere hel, ze moet zich er doorheen vechten zonder hem.

”Hé, kop op. Het komt allemaal weer goed.” Door mijn tranen heen schenk ik Bill een waterig glimlachje. Ik wil hem met alle wil van de wereld geloven dat het goedkomt. Vandaag zal de Oncoloog zeggen of de cellen zijn verdwenen of niet.

“GODVERDOMME!” Schreeuwt het meisje. “Ik had het kunnen weten... Ik had kunnen weten dat het niet over zou zijn.”

”Ik kan u mededelen dat we geen kankercellen meer in uw lichaam kunnen vinden. Dus als het goed is bent u helemaal genezen.” Ik kijk Bill aan. Tranen rollen over m’n wangen en ik knuffel hem plat. Hij gaat niet dood! Alle chemokuren hebben toch nog geholpen!

Herinneringen schieten door haar hoofd. Allemaal, stuk voor stuk, hebben ze met hetzelfde te maken.

Ik kijk hem aan. Waarom zegt hij niet gewoon wat er aan de hand is? “Ga dan naar de huisarts.” Hij knikt. “Ik zal wel meteen afspraak maken, oké?” Ik knik en kijk hem na terwijl hij naar de telefoon loopt. “Ik kan over een uurtje al terecht.” Zegt Bill als hij terugkomt.
Als we bij de huisarts komen zijn gelijk aan de beurt. Na een tijdje Bill te hebben onderzocht gaat hij achter zijn bureau zitten. “Ik kan niks ontdekken, maar, misschien is het beter als u weer langs de Oncoloog gaat...” Ik voel hoe Bill naast me verstijfd.

Het meisje kijkt naar de grijze hemel vol wolken. Zal hij daar nu ook ergens zijn? Hij heeft gezegd, dat hij altijd bij haar zou zijn, wat er ook gebeurt. “Maar waar ben je nu dan? Je bent er godverdomme niet! Ik voel je nergens...” Ze laat haar hoofd tegen haar opgetrokken knieën aanleunen.

“Het spijt me, maar de kanker is teruggekomen. We kunnen er niks aan doen, het is niet te genezen, we gokken dat u ongeveer nog een maand te leven heeft.” Nee. Niet weer. Alsjeblieft!
“Hé, lieverd, kijk me eens aan.” Ik hef mijn hoofd op. Ook Bills ogen zijn gevuld met tranen. “Ook al ben ik er niet meer, weet dat ik er altijd voor je zal zijn.” Ik knik en leun tegen hem aan. Ogen gesloten. Zijn armen om me heen, mijn armen om hem heen. Ik wil hem niet kwijtraken.

Hij ontglipte haar. Veel te vroeg. Niemand had het verwacht, op zo’n jonge leeftijd.

”Bill?” Ik kijk hem aan. Zijn ogen zijn gesloten. “Ich bin für immer, an deiner seite.” Hoor ik hem fluisteren. Hij zucht. Ik leg mijn hoofd weer tegen zijn borstkas. Langzaam dringt het tot me door dat ik zijn hart niet meer hoor kloppen. “BILL?!” Geen reactie. De angst slaat zich om mijn hart. Hij had nog een maand zei de dokter! Tranen vloeien, druppelen op hem, mezelf en de grond. Hij is er niet meer.

Ze staat op. Niet meer zonder hem. Ze zal snel weer aan zijn zijde staan...

Ich bin an deiner seite.