It's not my fault!

It's not my fault!
Ik zit op mijn kamertje, eigenlijk lijkt het meer op een grote inloopkast. Ik hoor papa beneden rondlopen en gekletter van een wijnfles die op de grond valt. Hij zal zometeen wel weer komen… Ik grijp naar het medaillon dat om mijn hals hangt en voorzichtig, alsof ik bang ben dat ‘ie anders breekt, open ik hem. Er zit een fotootje van mama in. Ze lacht haar stralende lach. Ik glimlach lief naar haar. Ik weet dat ze nu op mijn schouder zit, als een stralende engel, om me te beschermen. Ik kan haar dan wel niet zien, maar ik voel haar aanwezigheid. Het geeft me kracht, kracht om elke keer door te zetten, want ik weet dat ze dat wilt. Ze wilt niet dat ik de moed opgeef! Gestamp op de trap doet me opschrikken uit mijn gedachten. De deur wordt opengerukt en daar staat papa. “Joshua!” Het lijkt alsof er vlammen uit zijn ogen spatten. “Het is jouw schuld dat ze dood is! Jouw schuld!” Hij begint me door elkaar te rammelen. Ik probeer wat te zeggen maar krijg de kans niet. Ik voel hoe zijn vuist in mijn gezicht wordt geplant en verga van de pijn. “PAPA ALSJEBLIEFT! HET IS NIET MIJN SCHULD!” Jammer ik terwijl hij mijn lichaampje verbouwt. “Nog liegen ook? Ik zal je wel kleinkrijgen teringkind dat je bent!” Het doet me pijn dat hij me zo uitscheld. Als hij het niet had gemeend deed het niet zo’n pijn, maar ik voel gewoon dat hij het glashard meent. Papa komt dichterbij en ik ruik aan zijn adem dat hij weer heeft gedronken… Zal het eigenlijk pijn doen als je doodgaat? Ik heb geen idee waar die vraag vandaan komt, maar ik ben er wel benieuwd naar. Papa sleurt me opeens uit mijn ‘kamertje’ en trekt me mee de trappen op. We hebben de bovenste delen van een flat als huis. Dus ook het penthouse.

Ik heb een vaag vermoeden van wat hij gaat doen, maar ik durf er niet aan te geloven. Ergens hoop ik nog steeds dat hij opeens weer van me gaat houden. Of dat mama niet dood blijkt te zijn en weer bij ons terugkomt. “Papa, alsjeblieft!” Begin ik weer, maar het heeft geen nut. We staan ondertussen op het dak van de flat. Papa rukt me naar zich toe en begint te praten:”Nou moet jij eens goed luisteren kutkind dat je bent! Ik ga me eindelijk van jou verlossen! Iets wat ik al véél eerder had moeten doen.” Het speeksel spat in mijn gezichtje en ik kan duidelijk ruiken dat papa heeft gedronken. Hij wilt me van het dak gooien! Wat moet ik doen?!

De tranen biggelen over mijn wangen. Ik wil niet dood! Ook al is het misschien dan beter, maar papa heeft dan niemand meer. Mama heeft hij al niet meer, en mij straks ook niet…

Papa loopt naar de rand en laat me erover heen hangen. Stevig grijp ik me vast aan zijn arm, niet van plan los te laten. Hij leunt zelf wat verder voorover en begint met zijn arm te schudden. Ik moet moeite doen om nog steeds vast te blijven houden, maar het lukt. “Laat los klein kutkind!” Brult papa. Maar nee, ik laat niet los. Opeens helt papa nog meer voorover. Alsof het lange vasthouden van mijn gewicht hem te zwaar wordt.

De adertjes rond zijn slaap kloppen verwoed. Hij probeert zichzelf omhoog te hijsen en tegelijkertijd probeert hij mij te laten vallen. Ik ruk aan zijn arm om mezelf vast te blijven houden. Dat blijkt de druppel te zijn. Papa houdt het niet meer en valt zelf ook naar beneden. Nog steeds hou ik hem vast.

Licht alsof het de zon is omhelst ons met de warmte van mama. We zijn weer bij haar, voel ik. Het is weer goed.






____________________________________________________

Picture: Made by myself.