Oneindig zal het zijn.

Oneindig zal het zijn.
Toen Donna de bus uitstapte slaakte ze een zucht en zoog gretig de frisse Engelse zeewind naar binnen. Ze was blij dat ze nog even de bus uit mochten voor ze met de boot van Dover naar Calais zouden gaan. De week bij het gastgezin in Hastings was geweldig geweest. En vandaag zouden ze teruggaan naar huis.

Donna had vandaag geen lenzen in, en haar bril ook niet opgedaan. Daar was ze ’s ochtends te lui voor geweest. Nu zouden ze nog even met de drie klassen een wandeling maken over de White Cliffs van Dover. Ze pakte haar tas en volgde de rest de bus uit. Ze stapten stevig door. Nu eens stijgend dan eens dalend. Maar vooral stijgend.

Ze kwamen uit bij een plek waar ze naar beneden moesten klauteren. Wel een beetje eng, vond Donna, de stenen waren namelijk zo glad als een ijsbaan en anderen konden elk moment onder je voeten wegglippen. Daarna liepen ze een tijd over gras. Op de kliffen was namelijk veel gras te vinden, alleen aan de buitenkanten waar een klif naar beneden liep was het bedekt met witte steen. Weer moesten ze een stuk dalen. Dit keer gewoon over het gras en lopend.

Fleur en Charissa begonnen de heuvel af te rennen. Gevolgd door Yannick en Kevin die gewoon op hun dooie akkertje de heuvel afliepen. Donna stond nog een beetje te twijfelen. Lopen of rennen? Woensdag was ze nog de heuvel bij Hastings Castle afgehuppeld, en toen was er niks gebeurd. Ze zette een paar voorzichtige, bedachtzame stappen. Opeens stormde Melissa haar voorbij, met haar lange bruine haren achter zich aan wapperend. Bij Melissa was er geen twijfel te bekennen.

Donna begon te rennen. Steeds sneller en sneller. De controle over haar voeten was ze al snel kwijt en ze kon niet meer stoppen. Ze probeerde wel, maar het lukte niet. Plotseling raakten haar voeten de grond niet meer. Wat volgde gebeurde zo snel achter elkaar, dat Donna het nauwelijks kon bevatten.

Donna schampte met de linkerkant van haar gezicht over het gras. Haar schouders volgden, en daarna de rest van haar lichaam. Ze voelde wat tegen zich aanknallen. Voorzichtig keek Donna op en een zag een meter of twee verderop Louise moeizaam overeind komen. Nu pas drong haar kloppende hoofdpijn tot Donna door. “Daar ligt je pet.” Hoorde ze iemand zeggen tegen haar zeggen. Ze was zo beduusd door de val dat ze niet eens doorhad wie het had gezegd. Ze keek opzij. Inderdaad. Daar lag inderdaad een halve meter verderop haar nieuwe Vintage petje op de grond. Als diegene het niet had gezegd, was Donna haar pet waarschijnlijk vergeten.

Wankelend stond ze op en griste haar pet van de grond. Haar ogen vulden zich met tranen van pijn. Maar ze gaf er niet aan toe. Ze moest sterk zijn. Haar ademhaling klonk gejaagd en alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten, terwijl ze doorliep.

Eindelijk waren ze op de plaats waar ze even twintig minuutjes mochten zitten en rusten tot ze weer naar de bus gingen om vervolgens met de boot naar Calais te gaan. Donna liet zich voorzichtig naar Marith neerploffen en begon haar brood te pakken. Ze nam een slok water uit het plastic flesje dat ze bij zich had en haar ademhaling werd wat rustiger. Fleur zat schuin voor haar en Charissa zat naast Marith.

Donna pakte het spiegeltje uit haar broekzak die ze normaal gebruikte om te controleren of haar lenzen nog goed zaten. Nu keek ze of ze wonden had opgelopen door de val. En ja hoor, een schram bij haar oog alsof ze er een baksteen tegenaan had gekregen, krassen bij haar borst en decolleté alsof een kat haar flink had zitten krabben en nog wat schaafwondjes op haar schouder en bij haar heup. Ze zuchtte en nam nog een slok water.

Nog steeds had Donna de neiging tot tranen, maar ze gaf er niet aan toe.

De twintig minuten waren al snel voorbij en ze moesten weer terug. Met nog steeds hoofdpijn stopte Donna haar spullen weer in haar tas.

Ze stond op. Erg dicht bij het randje van de klif. Plotseling overwelmde de hoofdpijn haar. Ze sloot haar ogen en greep naar haar hoofd. Opeens had ze geen grip meer op de grond onder haar. Haar voeten slipten weg en Donna viel van de klif.

Oneindige val.
Oneindige pijn.
Oneindig lot.
Oneindig eind.
Oneindig zal het zijn.