There's no other way, when it comes to the truth.

There's no other way, when it comes to the truth.
Een trein.
Een meisje dat op is.
Gebroken en kapot.
Ze kan niet meer verder.
De trein haar laatste redmiddel.
Maar ze liet ons wel achter met pijn en verdriet
Ik vraag me af, weerhield dat jou niet?

Ik zal je herinneren met een lach.
Maar het meest nog met een traan.
Ook al weet ik dat dit jou beslissing was.
En die moeten wij dan gewoon maar accepteren.

Ik vraag me af of je nu wel gelukkig bent.
Waar je ook bent.
Ik hoop van wel.
Anders is dit alles voor niks.

Ik lig in bed.
Mn tranen stromen.
Ze lijken de laatste tijd wel vertrouwd te worden.
Elke nacht is het toch hetzelfde liedje.

Ik zou je wakker willen maken als ik niet beter wist.
Ik zou naar je willen schreeuwen.
Waarom heb je mij verlaten?
Ik zou je willen knuffelen
Een afscheidskus.
Voor de laatste keer.
Ah, toe…!

Ik voel je bij mij.
Ik voel jou warmte om me heen.
Toch is het niet genoeg.
Ik wil je weer spreken.
Ik wil je zien.
Er is zoveel gebeurd en ik wil het met je delen.

Ik wil je terug nemen.
Want ik heb het gevoel dat jij daar alleen bent
Zonder mensen om je heen, die om jou geven
Ik heb het gevoel alsof ik heb gefaald.
Hoe kon je dit me aandoen?

Ik kan je niet vergeten.
Ik zal dat ook nooit doen.
Ik zal het nog geeneens willen.
Ook al zou het moeten.
Toch vind ik dat je moet weten.
Dit had je nooit mogen doen!

Written by: xLostTearsx

Ik staar naar het kaarsje. Het vlammetje danst zachtjes op en neer. Nog altijd moet ik terugdenken aan die ene dag. Direct rolt er een traan over m'n wang.


Hester had me op een middag gebeld. Dat ik niet naar onze plek moest komen. Ik was bezorgd, en ging toch. Daar trof ik haar aan. Haar haren door de war, haar kleren gescheurd, een bloedlip, een blauw oog. Ze huilde en vloog me om de nek toen ik naast haar kwam zitten. Snikkend legde ze me uit wat ze haar deze keer weer hadden aangedaan. Het was nog erger dan de keren ervoor. Ik probeerde haar te troosten en kalmeren, maar zonder enig resultaat.


Na een tijdje liepen we ergens langs de spoorlijnen. Niets bijzonders. Dat deden we wel vaker als we even rustig van alle anderen vandaan wouden zijn.


Opeens duwde ze me weg. Ze pakte me vast en keek me in mijn ogen. Ik moest wel terug kijken. Haar ogen waren leeg, het enige wat je erin zag was oneindige pijn en verdriet. Eigenlijk had ik bijna nooit wat anders in haar ogen kunnen lezen. Maar de keren dat ze lachte, zo zal ik me haar het liefst herinneren. Ze deed haar ring af. De ring die ze áltijd droeg. Nooit afdeed, wat er ook gebeurde. Ze deed hem om mijn vinger. Ze gaf me een kus op mijn wang en zei dat ze me dankbaar was voor alles wat ik ooit voor haar had gedaan en dat ze van me hield. Verward keek ik haar aan. Diep binnenin me voelde ik iets breken. Ze gaf de strijd op, zei iets me. Ik wist dat het waar was. Maar ik wilde het niet geloven. Kón het niet geloven. Ze rende weg. Ik probeerde haar nog bij haar arm te grijpen. Maar het was te laat. Ze liep onder de trein die langsreed.

Ongeveer tweehonderd meter verder stopte de trein.



Zo snel als ik kon rende ik erheen. Ik keek of ik haar ergens kon zien. Keek of ik nog een teken van leven kon zien. Maar het enige wat ik zag was bloed. Ik schreeuwde. Huilde. Krijste. Zo hard als ik kon. Ik zakte door mijn benen. Nog steeds schreeuwend en huilend dat ze terug moest komen. Ik viel flauw.


Later werd ik weer wakker van een ambulance en de politie. Ik had een verklaring afgelegd over wat er was gebeurd. Voorzover dat ging.



Ik ben getraumatiseerd door wat er die dag gebeurd is. Altijd bang dat er weer zoiets zal gebeuren. De herinneringen blijven gewoon, ze gaan niet weg. Een paar weken nadat Hester onder de trein was gesprongen had ik mezelf voorgenomen me te wreken op iedereen die haar wat had aangedaan. Al twee mensen hebben ervoor geboet. Maar ik zal niet rusten tot de rest dat ook heeft gedaan.




Haar ring draag ik nog steeds verder. Ik draai er wat aan. Nog een traan drupt op mijn kussen. Elke avond steek ik een kaarsje aan voor Hester. Om haar te laten weten dat ik haar nog niet vergeten ben en nog steeds van haar houd. Het litteken van die dag zal altijd in mijn hart staan gegrift. Ergens heb ik het gevoel, dat haar ziel, haar geest, nog steeds hier op aarde rondwaart. Soms heb ik het idee, dat als ik het weer heel moeilijk heb. Ze op mijn schouder komt zitten en me zachtjes de moed influistert.



Langzaam vlakkert het vlammtje van het kaarsje uit. Het licht dooft maar gloeit nog na. De warmte trekt weg maar laat zijn schaduw achter. Onze vriendschap zal altijd blijven bestaan.




Based on the reallifestory of: xLostTearsx