My life is just a hell.

My life is just a hell.
Met een zucht sla ik het dekbed op. Dit wordt vast en zeker weer een rampzalige dag. Langzamerhand begin ik mezelf af te vragen of ze gelijk hebben. Ik ga voor mijn spiegel staan. Dun en ik niet, maar dik? Ik merk dat ik plekken begin te signaleren waar een hoop vet vanaf zou kunnen, dus snel pak ik kleren uit mijn klerenkast en trek ze aan. Misschien niet de charmantste kleren ter wereld, maar ik vind ze lekker zitten. Ik loop de trap af. Zou ze weer er iets van zeggen? Ik besluit het snel achter de rug te hebben en loop de keuken in, daar zitten papa, mama, en Ruben, mijn grote broer. Ik laat me naast Ruben neerploffen. Ik pak een broodje uit de mand en twijfel een moment in wat ik erop zal doen. Uiteindelijk is mijn keuze gemaakt. Maar net als ik de hagelslag op mijn brood wil strooien zegt mijn moeder: "Zou je dat nou wel doen, je..." Ik zie dat ze twijfelt met haar woordkeuze, maar ze hoeft niks meer te zeggen. Ik sta op zonder iets te zeggen en ren naar boven om mijn tas te pakken. Ik loop weer naar beneden. In de gang zie ik Ruben op me staan wachten. Wat moet hij van me? Ik zeg niks en begin m'n jas aan te trekken. "Julia, je moet je niks van mama aantrekken..." Zegt hij als ik m'n schoenen aan begin te trekken. Hoe kan hij dat nou zeggen?! Weet hij hoe het is om gepest te worden? Nee. Weet hij hoe het is om elke ochtend wakker te worden en met tegenzin op te staan omdat je weet dat de dag een hel zal worden? Nee. Dat weet hij NIET! Hij is geliefd op school. Kan ieder meisje krijgen die hij wilt, met die spieren van hem en altijd dat bruine kleurtje. "Dat doe ik ook niet." Zeg ik vijandig tegen hem. Ik loop naar de deur. Wild trek ik `m open en loop naar buiten. Vervolgens trek ik `m weer met veel lawaai dicht.

Als ik bij school aankom begin ik als vanzelf langzamer te lopen. Zal ik proberen via de achteringang binnen te komen? Ik besluit het te proberen en neem een omweg naar de achterkant, om er zeker van te zijn dat ik geen klasgenoten tegenkom. Bij de achterdeur uitgekomen trek ik aan de deur. Hè? Hoe kan dat nou? Normaal is hij open. Ik kijk door het glas heen. Daar staan een paar van mijn klasgenoten me vierkant uit te lachen. Zij zitten er dus achter. Vooral Bas en Raymon zijn erg. Door het glas heen hoor ik ze me 'dikzak' en 'tienerhoer' noemen. Dat was ook weer zoiets, als ze me geen dikzak noemden, dan was het wel tienerhoer, dan grapten ze weer dat ik zwanger was. Snel ren ik naar de voorkant van het gebouw. Het hele plein is al leeg. Eerste twee uur hebben we gym, bij Allard mag je dus echt niet te laat komen. Maar ik weet al dat ik te laat ben. Ik loop naar de congiërge. Ik kom de laatste tijd wel erg vaak te laat, realiseer ik me. "Zo zo, wie hebben we daar. Als dat Julia niet is. Ben je weer es te laat meid?" Jasper, de congiërge, is altijd aardig, al doet hij soms wel flauw, maar als je echt heel vaak te laat komt, zoals ik, dan is hij opeens niet meer zo lief... Ik knik. Hij hoeft niet te weten waarom. Waarom zou hij medelijden met me hebben omdat ze me dik noemen? Zelfs mijn moeder noemt me zo, het zal me niks verbazen als hij me nu ook opeens Opgeblazen Nijlpaard gaat noemen. Ongeduldig sta ik te wachten terwijl hij een briefje krabbelt. "Sorry meis, maar je moet vanmiddag echt terugkomen voor een uurtje."

Snel ren ik naar de gymzalen. Gelukkig is er niemand meer in de kleedkamer om snertopmerkingen te maken. Ik begin me langzaam om te kleden. Ik vraag me eigenlijk af waarom ik me net heb gehaast. Als ik me gymkleren aanheb en mijn schoenen ook, kan ik de tijd niet langer rekken. Ik loop naar de deur de gymzaal in. Zodra ik de deuren heb aangedaan staart iedereen me aan. Allemaal stoppen ze met het hardlopen als warming up. Met een rooie kop loop ik naar Allard en geef hem het briefje. "Oké mensen! Omdat Julia te laat is mogen jullie aan de kant gaan zitten en kijken hoe zijn tien rondjes hardloopt!" Ik krijg het ijskoud. Dit meent 'ie toch niet?! Ik kijk hem aan. Wel dus. Iedereen begint te grijnzen, vooral Bas en Raymon. Ik zucht en begin te lopen. Ik let niet op mijn klasgenoten die 'harder! harder! harder!' roepen. Ik weet toch wel dat het niet lukt. Na een stuk of vier rondes krijg ik een steek in mijn zij. Ik wil stoppen om even op adem te komen, maar Allard steekt daar een stokje voor. "Niks daarvan!" buldert hij, "als je te laat komt moet je daarvoor boeten! Doorlopen!" Met pijn in mijn zij loop ik door. Ik raak in ademnood en stop. "Wat zei ik nou?! Doorlopen!" Ik knik heftig en loop weer. Hoeveel rondjes nog? Opeens wordt alles zwart.

"Oh mijn god, wat een aanstelster." Hoor ik Tiffany zeggen als ik wakker wordt. "Krijg je ervan als je een Teringlijend Volgepropt Zwijn bent." Antwoordt Raymon daarop. De anderen mompelen instemmend. Ik doe mijn ogen open. Daar staat Allard over me heen gebogen, met die afzichtelijke grijns van `m die hij altijd tevoorschijn tovert als je je verschrikkelijk voelt. "Als ik jou was," Begint hij. "Zou ik wat afvallen en aan je conditie werken." Ik kijk hem hooghartig aan en krabbel overeind. De rest gaat snel verder met badmintonnen. Ik pak met een chagerijnige kop een racket uit de kist en ga opzoek of er nog iemand is tegen wie ik kan spelen. Mijn hart slaat een slag over als ik zie dat alleen Raymon nog over is. Hij grijnst gemeen. Ik negeer de grijns en loop naar hem toe. Ik sla de shuttle zo hard ik kan naar hem toe. "Ach goshie, moet ons zwijntje wat frustratie kwijtraken?" Grinnikt hij. Ik hoor Bas die een meter verderop sta overdreven hard lachen om de 'grap'. Ik snap niet waarom ze Bas niet pesten. Bas is zelf ook dik! Maar ja, hij is een jongen, ik niet. Hij heeft vrienden, ik niet. "Domme koe! Ik praat tegen je! Zat je weer te denken aan die vette hamburger die je als lunch neemt! Dikzak die je bent! Je zou verboden moeten worden! Zo dik is toch niet mogelijk?!" Roept Raymon naar me, als ik niet doorheb dat hij al een stuk of tien keer de shuttle heeft geslagen. De tranen springen in m'n ogen. Ik ren naar de wc. De deur van het hokje doe ik opslot. Ik trek mijn benen op tot onder m'n knieën en begin te snikken. De deur gaat open, niet die van het hokje maar van de ruimte waar het hokje instaat. "Wie is daar?" Hoor ik Dave vragen. Snel stop ik met snikken. "Ach goshie. Hé Raymon! Het zwijntje zit te huilen op de plee!" Het liefst wil ik op dit moment dood. Maar ik weerhoud mezelf ervan om zelfmoord te plegen.

Ik loop door de verlaten school richting Jasper's kantoortje. Ik klop op de deur en ga naarbinnen. Met een knal wordt de deur achter me dichtgeslagen. "En nu ga jij alles doen wat ik zeg of ik steek mijn mooie slagersmes in dat vette lijf van je." Hoor ik de stem van Jasper fluisteren. Verstijfd blijf ik staan. Als een rat in de val.

Ik graai m'n kleren bij elkaar en trek ze aan. Ik ren naarbuiten. Jasper is tevreden, hij komt me niet achterna met zijn mes. Huilend ren ik naar huis, naar mijn kamer, de enige plek waar ik me nog een beetje veilig voel voor alle rotopmerkingen. Ik heb niet door dat Ruben op een gegeven moment komt kijken. Ik had altijd gedacht dat Jasper aardig was! Dat hij me nooit zou uitschelden! De tranen blijven komen. Ik kan er niet tegen. Ik begin nu meteen met afvallen! Ik ren naar de wc en buig me voorover. Snel steek ik m'n vinger in mijn keel. Alles komt eruit, voorzover ik wat heb gegeten. De zure smaak brandt in m'n mond. Ik drink een glaasje water en ga terug naar m'n kamer. Uitgeput laat ik me op bed vallen. Mijn ogen sluiten als vanzelf.


Ik ben al vijf kilo afgevallen! Ik eet de laatste tijd helemaal niks meer. Maar soms heb ik zó'n honger dat ik me volprop met allerlei vet. Dan ren ik naar de wc en steek ik m'n vinger in m'n keel. Het is goor, maar het helpt wel. Maar ik ben nog niet genoeg afgevallen, ze schelden me nog steeds uit voor vanalles. Pas als ik genoeg afgevallen ben, zullen ze dat niet meer doen!

Ik ben in totaal al vijftien kilo afgevallen! Zelfs mijn moeder heeft het gemerkt. Als bewijs om te laten zien dat ze trots op me is heeft ze een reep chocola voor me gekocht. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar teleur te stellen, dus ik heb hem opgegeten. Maar zodra ik 's avonds boven was, heb ik het uitgekotst, samen met mijn avondeten. Opeens moest ik terugdenken aan die middag met Jasper. Het was verschrikkelijk.

Al dertig kilo afgevallen! Maar nog steeds wordt ik voor vanalles en nog wat uitgemaakt!

Veertig kilo afgevallen.
Ik zit in de klas. Ik voel me trillerig en duizelig, alsof ik elk moment neer zou kunnen vallen. "Julia, gaat het wel?" Hoor ik meneer De Wit vragen. Ik knik, te futloos om wat te zeggen. "Ga anders even naar Jasper om te vragen of hij wat heeft tegen je pijn. Je ziet er zo zwak uit." "NEE!" Gil ik. Naar Jasper ga ik nooit meer. Opeens val ik uit m'n stoel. Ik begin verschrikkelijk te trillen en gil van de pijn. Ik kan niet opstaan. Ik heb er de kracht niet voor. Alles om me heen wordt zwart.

- piep - piep - piep - Wat is dat voor eentonig geluid? M'n ogen zijn zwaar. Ik heb geen kracht meer over. Ik hoor iemand huilen, een vrouw lijkt het. Ik probeer m'n ogen open te doen. Maar het lukt niet. Ik val weer weg.

Deze keer lukt het wel om m'n ogen te openen. Daar zit m'n moeder. Naast haar zit Ruben met een arm om haar heen. "Julia!" Roept ze, zodra ze ziet dat mijn ogen open zijn. "Meisje toch! Het spijt me zo! Ik had je nooit zo moeten opfokken! Het is mijn schuld dat je anorexia hebt!" Anorexia?! Heb ik Anorexia?! Ik kijk m'n moeder aan. Opeens vlammen haar ogen. "VAN WIE BEN JE IN GODSNAAM ZWANGER?! TIEFUSHOER DIE JE BENT! JE DACHT ZEKER: 'Hè Leuk, ik neem een kind, vind mama vast leuk.' NOU DAN HEB JE HET FOUT TERINGKIND DAT JE BENT! JE KUNT HET SCHUDDEN OOIT NOG EENS ONS HUIS BINNEN TE KUNNEN KOMEN!" Schreeuwt ze. Er komen zusters op het geschreeuw af. Net op het moment dat m'n moeder me wilt aanvliegen sleuren ze haar mee naarbuiten. Ruben komt naast me zitten. "Het spijt me zusje," fluistert hij met zijn ogen neer geslagen. "Het spijt me dat ik er niks van heb gezegd, terwijl ik zag hoe je steeds meer in een wandelend skelet veranderde. Waarom deed je dat?" "Wil je dat echt weten?" Vraag ik vol ongeloof. Hij knikt. "Ik ben gepest, altijd en eeuwig gepest, altijd schelden ze me uit voor dik en vanalles nog wat. En toen, toen, toen kwam ik erachter dat de enige die nog een béétje aardig was een teringlul is." "En daarom vermoord je jezelf bijna?!" Hij wordt boos, dat hoor ik aan zijn stem. "JIJ WEET GODVERDOMME NIET HOE HET IS OM JE HELE LEVEN GEPEST TE WORDEN! JIJ STAAT ALTIJD IN HET MIDDELPUNT VAN ALLE AANDACHT! JE BENT ZO POPULAIR DAT IEDEREEN TEGEN JE OPKIJKT! MIJ HEBBEN ZE ALTIJD AL GEHAAT! EN TOEN TOEN TOEN..." M'n stem begint te haperen. Ik krijg geen lucht, hoeveelste keer is dit wel niet? Het gepiep van de apparaatjes wordt luider, mensen komen de kamer binnenrennen. Ruben schreeuwt iets. Ik voel wat op m'n borstkas. Dit gaat niet, ik kan hier niet blijven. Ik sluit m'n ogen voor de laatste keer.




Vlissingen. 23 Maart. 2008.
Gistermiddag is er een meisje, Julia Wesseling, overleden in het ziekenhuis, te Vlissingen. Ze had Anorexia. De reden hiervan? Ze werd gepest op school en voor vanalles en nog wat uitgescholden. Haar moeder vond ook dat ze dunner moest worden. Uiteindelijk ging ze afvallen. "Langzaam maar zeker, zag ik dat ze in een wandelend skelet veranderen, maar ik durfde er niks van te zeggen." Vertelt broer Ruben schuldbewust. Op school was ze op een gegeven moment trillend op de grond gevallen en had ze gegild van de pijn die ze toen voelde. In het ziekenhuis bleek dat ze Anorexia had, en dat niet alleen! Ze was ook nog eens zwanger! Wie de vader is, is totaal onbekend. Wel had congiërge Jasper van haar school nog wat te zeggen. "Het is doodzonde, dat zo'n mooi meisje werd gepest en uiteindelijk is doodgegaan." Wie de pesters zijn is wel bekend. Het zijn de klasgenoten van Julia. Ze vonden haar nogal dik, en ze had geen vrienden. Oftewel: Voor hun het ideale mikpunt. "Iedereen in Julia's klas voelt zich wel schuldig." Zegt meneer De Wit. De wiskundeleraar van Julia. "Ze zeiden dat ze zich niet realiseerden hoe erg het was om gepest te worden, of wat pesten kon aanrichten." De vader van het kind is nog steeds niet gevonden. De politie is bezig met DNA-tests voor nader onderzoek. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurt en daarom wordt er morgen een minuut stilte gehouden in het hele land voor Julia.

In this cruel children's game
There's no friend to call name...